PEŁNA FILMOGRAFIA:

1918 – ROZPOREK I SKA  (Owsiej Szykarny, król paskarzy)
1924 – MIODOWE MIESIĄCE Z PRZESZKODAMI
1924 – ŚMIERĆ ZA ŻYCIE
1925 – IWONKA
1926 – O CZEM SIĘ NIE MYŚLI  (właściciel taksówek)
1927 – ZIEMIA OBIECANA  (gość)
1929 – 9.25. PRZYGODA JEDNEJ NOCY
1930 – NA SYBIR  (żandarm rosyjski)
1930 – WIATR OD MORZA  (Putschke, rządca)
1931 – UWIEDZIONA  (krawiec)
1931 – CHAM  (właściciel dancingu)
1932 – UŁANI, UŁANI, CHŁOPCY MALOWANI  (rzeźnik)
1932 – BEZIMIENNI BOHATEROWIE  (sublokator)
1932 – PAŁAC NA KÓŁKACH  (szofer)
1932 – PLAJTOWICZ I SPÓŁKA  film krótkometrażowy
1932 – JA MAM! TY MASZ! ON BĘDZIE MIAŁ! 508  film reklamowy
1933 – 10% DLA MNIE  (oszust)
1933 – KAŻDEMU WOLNO KOCHAĆ  (Maciej Baleron)
1933 – OSTATNIA ESKAPADA  (Austriak Putsch, maruder)
1934 – AWANTURKI JEGO CÓRKI  (Alojzy Pętelewicz, ojciec Krystyny)
1934 – CZY LUCYNA TO DZIEWCZYNA?  (pijany mężczyzna na dancingu w Eldorado)
1934 – ŚLUBY UŁAŃSKIE  (wachmistrz Patyczek)
1935 – ANTEK POLICMAJSTER  (policmajster Wypiwajło)
1936 – PAN TWARDOWSKI  (strażnik w więzieniu)
1937 – PIĘTRO WYŻEJ  (Damazy, służący Henryka)
1937 – O CZYM MARZĄ KOBIETY  (jubiler)
1937 – DOROŻKARZ NR 13  (Kozubek, właściciel firmy dorożkarskiej)
1937 – TRÓJKA HULTAJSKA  (karczmarz)
1938 – SZCZĘŚLIWA TRZYNASTKA  (Słowikowski, dyrektor teatru)
1938 – ZA ZASŁONĄ  (Karol, mąż Zochy)
1938 – FLORIAN  (komisarz)
1939 – ŻONA I NIE ŻONA  (Ignacy, szofer Geista)
1939 – JA TU RZĄDZĘ  (klient w zakładzie szewskim)
1939 – NA ANIOŁ PAŃSKI  film niezrealizowany

„Czesław Skonieczny to typ człowieka dobrodusznego. Wesoły gaduła i przyjemny kompan. To też cieszy się dużą popularnością i sympatją w kołach artystycznych Warszawy. /…/
- Gdzie pan woli grać na scenie czy w filmie?
- W filmie, stanowczo w filmie. Od szeregu lat pracuję na scenach rewjowych. Praca w rewji nie może dać dużego pola do popisu. Wprawdzie nieboszczyk Ben Akiba powiedział, że „nie ma nic nowego pod słońcem”, ale w rewji szczególnie wszystko się powtarza aż do zawrotu głowy. To nie wina kierowników tych scen, ale rewja sama nie daje dużego pola do urozmaiceń repertuarowych. To też chętnie rzuciłbym scenę dla filmu. Tam – to istny raj dla ambitnego artysty. Dużo zamiłowania wkładam w pracę dla X Muzy.

- Jakie role najbardziej odpowiadają panu?
- Charakterystyczno-komiczne. /…/ Marzę o roli w filmie sportowym.
- Sportowym? – zapytuję z pewnym zdziwieniem, spoglądając na okazałą tuszę pana Czesia.
- Tak, sportowym. Uprawiam z pasją tenisa, pływanie i szoferkę. A jeśli się panu wydaje, że jestem otyły, to proponuję panu trzy rundy boksu. Proszę dotknąć mojej ręki, i ramienia, i klatki piersiowej, i brzucha…

Powiadam państwu: żelazo!”

(m.s. Czesław Skonieczny – to żelazo, Kino 1932 nr 51)

„Odwiedzam p. Skoniecznego w jego garderobie w kino-rewji Hollywood. Ulubionego naszego „grubaska” zastaję w narciarskim czerwonym kostjumie, z nartami w ręku.
- Niech się pani nie obawia, nigdzie nie wyjeżdżam, tylko przed chwilą wróciłem ze sceny, gdzie odbywałem „podróż w nieznane”. Teraz już nigdzie nie wyjadę tak prędko, to też możemy swobodnie pogawędzić.

- Chciałabym usłyszeć pana sąd o rewji kinowej?
- Uważam ją za doskonały wynalazek, który z pewnością przez długi czas się utrzyma. Rewja kinowa ma zapewnione powodzenie o ile tylko będzie stała na wysokim poziomie artystycznym i literackim. Musimy dbać o dobry i coraz to świeży repertuar i wnosić ze sobą humor.

- O, tego ostatniego zdaje się, że panu nie brak. W każdym razie nigdy nie widziałam pana niezadowolonego.
- To rzadko się zdarza, najczęściej jestem w humorze. Przyznam się pani, że mam dobre usposobienie, bo nigdy się nie martwię. Jestem urodzonym optymistą. /…/

- Czy woli pan pracę w filmie czy w rewji?
- Przedkładam film nad rewję. Praca w filmie sprawia mi ogromną przyjemność i satysfakcję.  

- Jakie role najbardziej panu odpowiadają i w jakich chciałby pan grać?
- To jest bardzo skomplikowane pytanie. Widzi pani, najchętniej grywałbym role w rodzaju Valentina, gdyby nie moja… zbyt okazała tusza. Dzięki niej muszę się wyrzec ról pięknych amantów. Cóż  robić? Łzy mi nic nie pomogą… Mogę grać jedynie role charakterystyczne, komiczne – na to skazały mnie moje warunki zewnętrzne i z tem się muszę pogodzić.

- Niech pan nie żałuje, że należy pan do rzędu „szczuplutkich” mężczyzn. To jeszcze nie wszystko. Są inne rzeczy, które decydują o powodzeniu. Mężczyzna powinien być uprzejmy, sympatyczny i mieć to „coś”, co kobiety określają mianem „czarujący”. Czy mam rację?
- Poniekąd, może tak…

- Wyznam panu, tak po przyjacielsku, że pan ma te wszystkie zalety. I nie dziwię się, że jest pan ulubieńcem wszystkich tych, którzy pana chociaż raz widzieli i słyszeli”.

(Ziuta Heyman, Czesław Skonieczny jest w humorze, Kino Dla Wszystkich 1934 nr 7)

Czesław Skonieczny urodził się 7 lipca 1894 roku w Warszawie. Uczył się w gimnazjum Wojciecha Górskiego, a następnie w Szkole Mechaniczno-Technicznej Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda.
W wieku 19 lat zmienił jednak kierunek zainteresowań. Wstąpił do Szkoły Aplikacyjnej przy Warszawskich Teatrach Rządowych. Jako aktor zadebiutował w roku 1914. Od tej pory i w latach 20-tych występował prawie wyłącznie na scenach warszawskich, m.in. w Teatrze Małym (1914-15), Czarnym Kocie (1917-21), Nietoperzu (1921-22), Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego (1922-23), Teatrze Letnim i Teatrze Ćwiklińskiej i Fertnera (1926-27). Obdarzony wyjątkową vis comica grał przeważnie drugoplanowe role charakterystyczne w komediach i farsach.
W latach 30-tych występował głównie na stołecznych scenach rewiowych i kabaretowych m.in. w Wesołym Wieczorze, Morskim Oku, w Teatrze Hollywood (przez kilka miesięcy w 1934 roku był jego dyrektorem), Wielkiej Rewii i Cyruliku Warszawskim. Jego specjalnością były skecze i monologi, które przyniosły mu duże uznanie i miano „asa humoru i pogodnego uśmiechu”.

Czesław Skonieczny był również popularnym aktorem filmowym. Zadebiutował w roku 1916. Jak wspominał w wywiadzie w tygodniku Kino, zagrał wtedy z gwiazdami wytwórni Sfinks: Polą Negri, Haliną Bruczówną i Mia Marą. Po wielu latach nie pamiętał jednak tytułu (prawdopodobnie chodzi o film Studenci, ale zachowane informacje nie potwierdzają jego udziału).
Natomiast pierwszą udokumentowaną rolą był „król paskarzy” w komedii Konrada Toma Rozporek i Ska (1918). W okresie kina niemego wystąpił jeszcze w kilku filmach, m.in. w Iwonce (reż. Emil Chaberski, 1925) i Ziemi obiecanej (reż. Aleksander Hertz, Zbigniew Gniazdowski, 1927), ale były to jedynie epizody.

Kariera ekranowa Czesława Skoniecznego rozwinęła się dopiero w latach 30-tych. Wziął udział aż w 25 filmach. Grał postaci drugoplanowe, ale swoim talentem często nadawał im większe znaczenie.
Tak było np. w Wietrze od morza (reż. Kazimierz Czyński, 1930), ekranizacji powieści Stefana Żeromskiego. Jako rządca dóbr niemieckiej rodziny, który szykanuje i gnębi miejscową ludność polską, był „wyrazisty i prawdziwy” (Kurier Warszawski).
Uznanie zdobył też jako szofer w Pałacu na kółkach (reż. Ryszard Ordyński, 1932), opowieści z życia cyrkowców. „Rola epizodyczna, ale zagrana z nerwem i dobrze rozwinięta” – pisał recenzent Kina.
Doskonale był też oceniany za role komediowe, m.in. zamożnego producenta wędlin starającego się o rękę głównej bohaterki w Każdemu wolno kochać (reż. Mieczysław Krawicz, Janusz Warnecki, 1933) i policmajstra w Antku policmajstrze (reż. Michał Waszyński, 1935). „Jest jak zwykle przezabawny” – pisała w Kurierze Porannym Maria Jehanne Wielopolska.
Natomiast po premierze filmu Za zasłoną (reż. Tadeusz Chrzanowski, 1938), w którym zagrał warszawskiego murarza, recenzent Kuriera Polskiego przekonywał, że gdyby aktor „dostawał dobre pomysły, mógłby zostać polskim „grubaskiem Fatty” *.

W czasie okupacji Czesław Skonieczny przebywał w Warszawie. Występował w jawnych teatrach Nowości i Maska. W maju 1943 roku został aresztowany przez gestapo za kolportaż konspiracyjnej prasy. Dzięki staraniom Adolfa Dymszy, serdecznego przyjaciela, został wkrótce uwolniony.

Koniec II wojny światowej zastał Czesława Skoniecznego w Łodzi. W sezonie 1945/46 występował w tamtejszym Teatrze Syrena. Ostatni raz pojawił się na scenie w widowisku muzycznym Zdzisława Gozdawy i Wacława Stępnia Trzej muszkieterowie (reż. Stanisława Perzanowska), w którym zagrał pisarza Aleksandra Dumasa.

Zmarł niedługo po premierze, 27 marca 1946 roku w Łodzi. Miał 52 lata.

* Fatty, właśc. Roscoe Arbuckle (1887-1933) – amerykański aktor, jeden z największych komików kina niemego