Paryż. Lucyna Bortnowska, córka bogatego przemysłowca, świętuje z przyjaciółmi uzyskanie dyplomu inżyniera. Wraca do Polski samochodem, który sama prowadzi. W domu z radością wita ją ojciec i ciotka Renata. 

Lucyna chce pracować w zakładach ojca. Wie, że to niemożliwe, więc używa fortelu – prosi ojca o protekcję dla fikcyjnego Juliana Kwiatkowskiego. W męskim przebraniu idzie na rozmowę do dyrektora Brauna i zostaje przyjęta. Zgłasza się do inżyniera Stefana Żarnowskiego, który od razu wpada jej w oko. Z zazdrością obserwuje jego romans z Tunią, sekretarką, która uwodzi też dyrektora Brauna.
Po wspólnej wycieczce za miasto, w czasie której sekretarka flirtuje z „Julianem”, między Stefanem i Tunią dochodzi do kłótni. Stefan proponuje koledze męski wieczór.

W nocnym lokalu Eldorado „Julian” nadużywa alkoholu. Dzwoni do ciotki, która jest zdenerwowana stanem Lucyny. Razem z baronem Amadeuszem, swoim adoratorem, zamierza przywieźć ją do domu. 
Kiedy Stefan proponuje „Julianowi” bruderszaft, „ten” namiętnie całuje go w usta. Zaskoczony Stefan podejrzewa, że kolega jest gejem. Na widok ciotki i Amadeusza „Julian” znika. Stefan wybawia ciotkę z rąk pijanego jegomościa i zaprasza ją wraz z Amadeuszem do swojego stolika. „Julian” spotyka w szatni Tunię, która po chwili czule wita Stefana. On przedstawia ją ciotce jako swoją narzeczoną, z którą wkrótce weźmie ślub. „Julian”, który słyszy to z ukrycia, zrozpaczony wychodzi z lokalu.

Lucyna przyrzeka sobie, że zdobędzie serce Stefana. Idzie do niego i przedstawia się jako siostra bliźniaczka Juliana Kwiatkowskiego. Martwi się zniknięciem brata. Stefan jest nią oczarowany. Kiedy „Julian” zjawia się w pracy, Stefan ma do niego pretensje, że nie powiedział mu o siostrze. Nie ukrywa, że zakochał się i ma wobec niej poważne zamiary.

Lucyna wtajemnicza nianię w swoją intrygę. Urządza u niej spotkanie ze Stefanem.  Przedstawia się jako ciężko pracująca, uboga dziewczyna. Stefan oświadcza się jej. Lucyna zwleka z odpowiedzią do następnego spotkania. Stefan zauważa przez przypadek pieniądze i biżuterię w jej torebce. Na ulicy widzi, jak Lucyna wsiada ze starszym mężczyzną do samochodu. W czasie jazdy dziewczyna zwierza się ojcu, że jest zakochana w Stefanie.

Następnego dnia Stefan nie przychodzi na spotkanie z Lucyną. W pracy wygarnia „Julianowi”, że jego siostra źle się prowadzi. Zdenerwowany jedzie do Bortnowskiego, gdzie podobno ma zastać Lucynę. Bierze prezesa za jej adoratora. Dopiero kiedy ten przedstawia jako ojciec dziewczyny, a ona przyznaje się do mistyfikacji, uspokaja się. Zakochani godzą się namiętnym pocałunkiem.

Czy Lucyna to dziewczyna? jest jedną z najbardziej udanych i lubianych komedii lat 30-tych. Zrealizował ją w roku 1934 Juliusz Gardan, reżyser ceniony za umiejętności oraz wysoki poziom artystyczny i techniczny swoich filmów. Siłą komedii Czy Lucyna to dziewczyna? jest przede wszystkim scenariusz Konrada Toma, wszechstronnego artysty obdarzonego poczuciem inteligentnego humoru. Wykorzystał w nim popularny w kinie motyw przebieranki, co pozwoliło na przełamanie niektórych stereotypów obyczajowych.
Główna bohaterka, wykształcona za granicą pani inżynier, specjalizująca się w motoryzacji, jest na gruncie polskim nowym typem kobiety nowoczesnej. Dla zdobycia pracy i serca ukochanego nie waha się użyć intrygi, w której gra rolę mężczyzny. Powoduje to wiele zabawnych sytuacji, a relacjom bohaterów nadaje nieco erotycznej dwuznaczności.

W komediowym duecie doskonale spisali się Jadwiga Smosarska i Eugeniusz Bodo. Aktorską brawurą i swobodą zaimponowała zwłaszcza „królowa polskiego ekranu”, dla której była to pierwsza rola komediowa w kinie dźwiękowym. Na drugim planie równie wysoki poziom zaprezentowali Mieczysława Ćwiklińska (ciotka), Zygmunt Chmielewski (ojciec), Kazimiera Skalska (Tunia) i Zofia Czaplińska (niania).

Czy Lucyna to dziewczyna? cieszyła się wielkim powodzeniem. W konkursie tygodnika Kino na najlepszy film 1934 roku zdobyła drugie miejsce. Recenzenci podkreślali mocne strony filmu – pomysłowy, pełen humoru scenariusz Konrada Toma, zręczną reżyserię Juliusza Gardana, dobre zdjęcia Zbigniewa Gniazdowskiego, udaną muzykę Henryka Warsa, a także przebojową piosenkę O key-o yes ze słowami Konrada Toma i Emanuela Schlechtera.
„Należy pochwalić twórców za chwalebną próbę dźwignięcia lżejszej produkcji na poziom europejski” – pisał dziennikarz Kina.

„Scenarjusz pomysłowy i zręczny; pewne wątpliwości budzi prolog „paryski”, zgoła niepotrzebny. Intryga, umiejętnie komplikowana, kończy się „happy endem” z góry coprawda przewidzianym. Tempo raźne, akcja bez dłużyzn, co już jest nielada plusem.

Jadwiga Smosarska zabawnie wygląda w ubraniu męskiem, które przywdziewa, aby dostać się na praktykę do fabryki swego ojca bez jego wiedzy. Coprawda każdy odgadłby wlot właściwą płeć takiego „praktykanta” i to jest bodaj „piętą Achillesową” całej mistyfikacji. /…/ Pod względem swobody i naturalności przoduje Eugenjusz Bodo; jedyne, co mu trzeba zarzucić, to lekceważenie charakteryzacji. Dziwna rzecz, że tak utalentowany aktor, lubujący się w przybieraniu najróżniejszych masek, unika jednej maski: przystojnego chłopca! Zauważyłem to już w Pieśniarzu Warszawy i w Jego ekscelencji subiekcie. Po co to hołdowanie brzydocie? My chcemy przystojnego Bodka!
Pokrewne zjawisko – to dziwne pastwienie się naszych filmowców nad panią Ćwiklińską, gwiazdą komedjową i operetkową wysokiej klasy. Po co robi się z tej rozkosznej artystki postać groteskową? /…/ W nowej komedji zamiast pozwolić jej śpiewać ładnie i budzić zachwyt, kazano jej śpiewać groteskowo i budzić śmiech. Po co to pomniejszanie talentów i możliwości?

Poza temi – drobnemi zresztą – zastrzeżeniami natury ogólnej, należy pochwalić twórców i wykonawców nowego filmu za pogodny i niefrasobliwy humor, dobre zdjęcia, miłą muzyczkę (przydałoby się także miarkowanie groteski, panie Wars!), słowem – za chwalebną próbę dźwignięcia lżejszej produkcji na poziom europejski”.

(L. B. Czy Lucyna to dziewczyna? Nowa pogodna komedja filmowa, Kino 1934 nr 39)

„Czy Lucyna – to dziewczyna? W końcu okazuje się, że tak, ale stanowczo bardziej jej do twarzy w męskiem ubraniu i postaci. Smosarska w przebraniu jest tak świetna aktorsko, jak jeszcze nigdy w całej swojej karjerze. Jest wielką zasługą wytwórni, że wpadła na ten pomysł i ujawniła nieznaną jeszcze stronę zdolności Smosarskiej. Całość filmu świadczy jak najpochlebniej o Blok-Muzafilmie. Akcja żywa i wartka, pełna jest wigoru i impetu, jaśniejąca pogodnym humorem.
Nowy tryumf Boda będzie też z pewnością należycie oceniony. To aktor, który potrafi niezmiernie prostemi środkami zdobyć sobie serce widowni. Ma coś wielce pociągającego w systemie gry lekko drwiącej, bardzo „swojackiej”, trzymanej w karbach, a jednak wielce żywej i niepospolicie urozmaiconej.

Na tem jeszcze nie koniec. Sporo tu jeszcze kreacji aktorskich, godnych największego uznania. A więc przedewszystkiem niania Czaplińskiej, przepyszna w swej dobrodusznej poczciwości; „sekretarka osobista” Skalskiej, która soczyście uwypukliła „szerokie serce” zapamiętałej flirciarki, a w kostjumie kąpielowym wyglądała wielce ponętnie; pozatem wyborne sylwetki charakterystyczne: Chmielewskiego, Skoniecznego, Owerły, Ziembińskiego i Karpińskiego na tle mniejszych jeszcze epizodów.

Jasne, czyste i klarowne zdjęcia inż. Gniazdowskiego i jego imponujące przeprowadzenie „tricku” rozmowy Boda z samym sobą – ponad wszelkie pochwały, jak również mistrzowska reżyserja Gardana, sprężyste kierownictwo artystyczne Krawicza i gustowne dekoracje Rotmila i Norrisa. Strona dźwiękowa – na najwyższym poziomie, zarówno w atelier, jak na plenerach, po raz pierwszy zdjętych „stuprocentowo”.

(Czy Lucyna – to dziewczyna? Wiadomości Filmowe 1934 nr 19)

Przy realizacji filmu Czy Lucyna to dziewczyna? współpracowały następujące firmy:

• firma Goussin-Cattley ul. Mazowiecka 4 – toalety Jadwigi Smosarskiej

• D/H Jerzy Zochowski ul. Złota 68 – auta firmy Delage

• firma B.S.A. przedstawicielstwo na Polskę ul. Świętokrzyska 13 - motocykle

• Pałac Sztuki ul. Trębacka 2 – meble i rekwizyty

• firma Stefan Dorociński ul. Bracka 9 – garderoba męska Jadwigi Smosarskiej

• firma Ericsson P.A. ul. Nowy Świat 19 – aparaty telefoniczne i zegary

Jadwiga Smosarska wzięła udział w kilku premierowych pokazach filmu w różnych miastach. Przed seansami deklamowała okolicznościowy wiersz napisany przez Emanuela Schlechtera.

„Jestem chłopcem, czy dziewczyną?... Słowo daję – dramat!
Po ostatnim moim filmie nic już nie wiem sama!...
Osobiście… Wiem na pewno!... Nie mam wątpliwości
Nie straciłam ani grama z swojej kobiecości!...

Nie straciłam!... To jest jasne!... Gdybym stracić miała –
Tobym chyba ja najlepiej o tem coś wiedziała!...
Z drugiej strony – argumenty: spodnie i mężczyzna
A więc chłopiec, czy dziewczyna?... trudno w tem się wyznać!

Teraz nie wiem, czy mam zamąż wyjść, czy się ożenić?...
Czy na smoking – suknię, czy na suknię – smoking zmienić?...
Czy mam pójść do wojska, czy też wojsko ma przyjść do mnie?
Czy się mam o kogoś starać, czy też ktoś ma… o mnie?...

Jednem słowem – ciężka sprawa! Galimatjas cały!
Myślę, kręcę, ale… trudno wyleźć z tej kabały!...
Chyba – Państwo, po tym filmie, już po wyjściu z kina
Odpowiedzą na to: CZY LUCYNA – TO DZIEWCZYNA?”

(Wiadomości Filmowe 1934 nr 20)