PEŁNA FILMOGRAFIA:

1926 – GORĄCZKA ZŁOTA  film krótkometrażowy
1930 – NIEBEZPIECZNY ROMANS  (służąca)
1930 – MANDOLINA  film krótkometrażowy
1930 – ROMANS PANNY HENI  film nieukończony
1932 – UŁANI, UŁANI, CHŁOPCY MALOWANI  (Helcia Pichuk, służąca u burmistrza)
1932 – BEZIMIENNI BOHATEROWIE  (właścicielka pensjonatu)
1932 – STO METRÓW MIŁOŚCI  (Zośka, dziewczyna z magazynu mód)
1933 – ROMEO I JULCIA  (Franka Krochmalska, praczka)
1933 – DWANAŚCIE KRZESEŁ  (prezesowa Domu Sierot)
1933 – ZABAWKA  (Zizi, tancerka)
1934 – MAM 19 LAT  film niezrealizowany
1934 – KOCHA... LUBI... SZANUJE...  (Kunegunda, służąca aptekarzostwa)
1934 – HANIA  film niezrealizowany

„- Czy poza teatrem i kinem ma pani jeszcze jakieś zamiłowania, któreby panią absorbowały?
- Naturalnie! Sport! Jestem szaloną zwolenniczką sportu. I to w najrozmaitszych jego gałęziach. Najmocniej zajmuje mnie na razie samochód, to też przejechałam w okresie feryj letnich Czechosłowację, Austrję, Tyrol, Włochy północne, Jugosławię… razem 6.300 km. I to bez szofera, i co najważniejsze bez defektu i bez wypadku.

- A z innych sportów?
- Z innych? Umiem prowadzić łódź żaglową.

- Gdzie się pani tego nauczyła?
- Nic dziwnego. Urodziłam się nad morzem. W Eupatorji na Krymie. Jestem z urodzenia i z pochodzenia wytrawnym „wilkiem morskim”. Ale już ani żagiel, ani motor automobilowy mi nie wystarczają. Mojem marzeniem jest awionetka. Na wiosnę rozpoczynam naukę pilotażu. Pierwszym nauczycielem będzie mój brat, porucznik-pilot. A potem? Kto wie, czy nie pokuszę się o laury Anny Johnson…

- Ambicja?
- Nie tylko. Przedewszystkiem wstręt do chodzenia po linji najmniejszego oporu i pęd do pokonywania trudności.

- Mówią szeroko o pani zaletach domowych. Haftowanie, gospodarstwo domowe…
- Co do haftu, to rzeczywiście nie boję się żadnej konkurencji. Co do gospodarstwa i kuchni, to przecież pan wie, że dobra gospodyni nigdy o swych zaletach sama nie opowiada.

- Zapewniam panią, że o pani mieszkaniu mówią pani znajomi, a co ważniejsze znajome, jak o ideale mieszkań – a co do kuchni, to wiem na pewno, że jeden z najwytrawniejszych smakoszów, raz przez panią zaproszony powiedział: celem mego życia będzie namówić panią Zulę do napisania nareszcie pierwszej wzorowej książki kucharskiej…
- O jej! Kto wie! A może…”  

(Tadeusz Sygietyński, Zula o sobie, Ilustrowany Kurier Codzienny 1931 nr 11)

„O związkach naszej Zuli z morzem krąży wiele anegdot. Jedna z nich, bardzo znamienna zwłaszcza dla rodziców, obarczonych dziećmi-łobuzami, sięga czasów, gdy Zulejka była jeszcze małą dziewczynką.
Było to w Eupatorji, nad morzem Czarnem. Naoczny świadek opowiada, że co dzień rano, jak burza, wpadała na plażę banda małych rozbójników i wyczyniała niesłychane brewerje. A bandzie tej przewodziła mała, dzika, rozhukana dziewczyna. Ona była duszą wszystkich wymyślnych i niepojętych szaleństw. Plażowicze bali się jak ognia tej bandy, której hersztem była… nasza Zula. Rodzice mieli z nią dużo kłopotów. „Co z tej dziewczyny wyrośnie?” – żalili się bezustannie.
I co? Wyrosła czarująca artystka, ulubienica Warszawy i całej Polski. Płonne były troski rodziców, jak niepotrzebne są żale matek i ojców, biadających nad swymi urwisami.
A teraz posłuchajmy, co mówi Zula.

- Co panią łączy z morzem, pani Zulejko?
- Jestem wyrzutkiem… morza. Morze mnie wyrzuciło na falach, a nie przyniósł żaden bocian. I dlatego kocham morze!

- Czy lubi pani kąpać się w morzu?
- O tak, zwłaszcza, że nie trzeba się myć.

- Czy pani pływa?
- Naturalnie! Na żabę, na rybę, na raka, na ślimaka, na crowla.

- Czy lubi pani marynarkę wojenną?
- Wolę marynarkę… wciętą.

- Czy wyszłaby pani za marynarza?
- Nie, stanowczo, nie! Nie chciałabym tyle cierpieć, co Madame Butterfly, wyczekiwanie, dziecko, a potem harakiri…

- Czy chciałaby pani mieć swój jacht?
- Bardzo, zwłaszcza że miałam już swoją główkę.

- A gdyby pani miała jacht, to dokąd by pani pojechała?
- Chyba na Saharę. To daleko! I ładnie brzmi, i piasek jest złocisty, i tęskni się za… wodą. Tam dopiero czuje się, ile piękna mieści się w morzu… Ma pan kajaczek? – przerywa mi nieoczekiwanie. – To jedźmy nad Wisłę i nie gadajmy głupstw.

Pojechaliśmy. I było cudownie”.

(m.s. Zula Pogorzelska, Kino 1933 nr 27)

„Wczoraj w południe odbył się w Warszawie pogrzeb znakomitej artystki ś.p. Zuli Pogorzelskiej. O godz. 11.30 odbyło się nabożeństwo żałobne w kościele Karola Boromeuszka na Powązkach. Na uroczystości pogrzebowe przybyła wielka ilość przedstawicieli świata artystycznego, a więc zarówno aktorów, jak literatów, malarzy i dziennikarzy. Przybyły również liczne rzesze publiczności, wśród której przed kilku laty zmarła artystka tak wielką cieszyła się popularnością.

Po zakończeniu nabożeństwa artyści rewjowi ponieśli na ramionach trumnę ś.p. Pogorzelskiej od kościoła św. Karola Boromeuszka do grobu rodzinnego. Nad otwartą mogiłą wygłosił pierwsze przemówienie imieniem Związku Artystów Scen Polskich p. Bonecki, następnie imieniem Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych przemawiał p. Marjan Hemar , który mówiąc o talencie Zmarłej, scharakteryzował ją jako wielką artystkę na małej scenie. Obaj mówcy podnosili pozatem zalety serca i charakteru Zmarłej. Po zamknięciu grobu na świeżą mogiłę złożono wielką ilość wieńców od rodziny, organizacyj artystycznych i przyjaciół Zmarłej”.

(Pogrzeb ś. p. Z. Pogorzelskiej, ABC 1936 nr 49)

Zula Pogorzelska urodziła się w roku 1896 (niektóre źródła podają rok 1898) w Eupatorii na Krymie. Jej ojciec pracował tam jako lekarz. Do gimnazjum uczęszczała w Sewastopolu.
Od dziecka zdradzała talent do deklamacji, śpiewu i tańca. Należała do chóru parafialnego, brała też udział w amatorskich przedstawieniach. W roku 1917 zadebiutowała w rosyjskich kabaretach.
Po zakończeniu I wojny światowej Zula Pogorzelska wróciła razem z rodziną do Polski.

W roku 1919 zaczęła występować w Teatrze Bagatela, a po kilku miesiącach w teatrzyku Qui Pro Quo, z którym związana była najdłużej. W roku 1925 przeniosła się wraz z częścią zespołu do nowego kabaretu Perskie Oko, który był pierwszą warszawską rewią. Później występowała też na innych scenach kabaretowych - w Teatrze Nowości, Morskim Oku, a w latach 30-tych - w Bandzie, Rexie i Cyganerii.

Kariera Zuli Pogorzelskiej od początku była pasmem sukcesów. Zdecydowała o tym osobowość artystki i jej wszechstronny talent. Doskonale odnajdywała się w formule kabaretu. Grała w skeczach, mówiła monologi, była niezrównana w tańcu. Jako pierwsza wykonała na scenie charlestona, żywiołowy taniec uważany wówczas za prowokacyjny. Słynęła też z wcielania się w postaci dzieci. „Kapitalnie potrafiła uchwycić psychologię dziecka i stąd jej kreacje były niedoścignione” – wspominał Ludwik Sempoliński, sceniczny kolega. Jej mocnym atutem były piosenki. Początkowo śpiewała sopranem, ale po operacji gardła jej głos obniżył się, stał się lekko schrypnięty. „Nowe brzmienie” wykorzystała do stworzenia własnego stylu, w którym łączyła zmysł komizmu z liryką i sentymentem. Teksty piosenek pisali dla niej najlepsi autorzy – Andrzej Włast, Julian Tuwim, Marian Hemar, Konrad Tom. Przebojami stały się, znane do dziś: Czy pani mieszka sama? Ja się boję sama spać, Panna Mania gra na mandolinie, Ta mała piła dziś, Mały gigolo.

Była bohaterką każdego przedstawienia. „Potrafiła w jednym i tym samym programie tańczyć jak ucieleśnienie żywiołu, śpiewać piosenkę tak groteskowo i tak komicznie, że sala ryczała ze śmiechu, a kilka minut potem wyjść na scenę cichutka i pełna jakiejś wewnętrznej słodyczy i wzruszyć do łez tę samą publiczność urokiem swego drgającego niskiego głosu, ekspresją swych wielkich oczu, które potrafiły być takie smutne” – pisał o jej występach recenzent Kuriera Polskiego. Zachwyt i uwielbienie publiczności towarzyszyły jej przez całą karierę.

W filmach Zula Pogorzelska zaczęła występować dopiero na początku lat 30-tych. Pierwszą propozycję, od Michała Waszyńskiego, przyjęła niechętnie, twierdząc że „jest niefotogeniczna i nie nadaje się do gry w filmie”. W Niebezpiecznym romansie (1930) wystąpiła jako służąca, którą adoruje sympatyczny cyklista (Adolf Dymsza). „Przepyszny i arcyzabawny” duet podobał się tak bardzo, że recenzenci wyrażali żal, że na ekranie był tylko epizodem. Następny film wyszedł naprzeciw tym oczekiwaniom. W komedii Ułani, ułani, chłopcy malowani (reż. Mieczysław Krawicz, 1932) Zula Pogorzelska, tym razem w roli pierwszoplanowej, znów zagrała służącą. Miała jednak duże pole do popisu, bo jej bohaterka zostaje królową piękności, o której względy stara się dwóch ofermowatych ułanów. „Pełna finezji i wdzięku”, „wywołuje salwy śmiechu”, „natchniona w grotesce”, „może być ozdobą każdego filmu” – to tylko niektóre pochwały, jakie zebrała po premierze.

W tym samym czasie pojawiła się w epizodycznej roli starej panny w Bezimiennych bohaterach (reż. Michał Waszyński, 1932). „Jest świetna, ale może by ktoś napisał dla niej odpowiedni scenariusz zamiast robić z niej piąte koło u wozu” – pisała recenzentka Kina. Wtórowali jej inni. „Poza kilku scenami zaledwie we wszystkich niemal filmach pokazali ją w oprawie tak szpetnej, że trzeba głośno powiedzieć: dosyć, chcemy, aby nasza Zula była na ekranie ładna, zgrabna, ponętna, miła, czysta, ubrana, żeby była taką, jaką ją widujemy na scenie, jaką ją kochamy”.
Na wysokości zadania stanął Konrad Tom, mąż artystki, autor repertuaru kabaretów, ale także reżyser, aktor i scenarzysta. W napisanej przez niego komedii Sto metrów miłości (reż. Michał Waszyński, 1932) Zula Pogorzelska zagrała modystkę, której serce zdobywa sportowiec-amator (Adolf Dymsza). „Kwintesencja talentu i wdzięku” to najlepsze podsumowanie jej roli. Równie uroczo wypadła w Romeo i Julci (reż. Jan Nowina-Przybylski, 1933), komedii, którą także współtworzył Konrad Tom. Główna rola czekała na nią w Paradzie rezerwistów, realizowanej w roku 1933 przez Michała Waszyńskiego, ale właśnie wtedy Zula Pogorzelska zaczęła podupadać na zdrowiu i musiała z niej zrezygnować. W tym czasie zagrała jedynie epizody w trzech filmach Michała Waszyńskiego - 12 krzeseł; Zabawka; Kocha, lubi, szanuje.

W roku 1934 postępująca choroba rdzenia kręgowego zmusiła ją do przerwania kariery artystycznej. Wiele miesięcy spędziła w klinikach neurologicznych m.in. w Krynicy i Wilnie.

Zula Pogorzelska zmarła 10 lutego 1936 roku w Wilnie. Miała niespełna 40 lat.