PEŁNA FILMOGRAFIA:

1924 - ŚMIERĆ ZA ŻYCIE. SYMFONIA LUDZKOŚCI
1926 - CZERWONY BŁAZEN
1927 - MOGIŁA NIEZNANEGO ŻOŁNIERZA (rewolucjonista)
1927 - ZEW MORZA (2 role: przemytnik; trębacz, bohater powieści czytanej przez Stacha)
1927 - ZIEMIA OBIECANA (robotnik)
1928 - PRZEZNACZENIE  (handlarz na dworcu)
1928 - HURAGAN  (Kozak)
1928 - KROPKA NAD I
1928 - PAN TADEUSZ (2 role: sierżant Gont; chłop w karczmie)
1928 - DZIKUSKA
1928 - PRZEDWIOŚNIE
1929 - PIERWSZA MIŁOŚĆ KOŚCIUSZKI
1929 - POLICMAJSTER TAGIEJEW (policjant)
1929 - SZLAKIEM HAŃBY (marynarz)
1930 - URODA ŻYCIA  (marynarz)
1930 - DUSZE W NIEWOLI (pielęgniarz)
1930 - NA SYBIR (żołnierz rosyjski pilnujący zesłańców)
1930 - NIEBEZPIECZNY ROMANS (dozorca, członek szajki włamywaczy)
1930 - WIATR OD MORZA (kucharz w łodzi podwodnej)
1931 - DZIESIĘCIU Z PAWIAKA (wachmistrz żandarmerii)
1931 - CHAM  (kucharz)
1931 - SERCE NA ULICY
1931 - KRWAWY WSCHÓD
1932 - KSIĘŻNA ŁOWICKA (2 role: wartownik pobity przez Wielkiego Księcia; wykonawca wyroku na Łukasińskim)
1932 - RYCERZE MROKU
1932 - UŁANI, UŁANI, CHŁOPCY MALOWANI  (rekrut dezerter)
1932 - 10% DLA MNIE (kucharz)
1933 - KAŻDEMU WOLNO KOCHAĆ (pracownik w majątku Balerona)
1933 - JEGO EKSCELENCJA SUBIEKT (dozorca)
1933 - PRZYBŁĘDA (góral)
1933 - PROKURATOR ALICJA HORN  (opryszek)
1934 - AWANTURKI JEGO CÓRKI  (Golonka)
1934 - CZY LUCYNA TO DZIEWCZYNA?  (kelner w restauracji Wójtówka)
1934 - CÓRKA GENERAŁA PANKRATOWA (kozak gubernatora)
1934 - CZARNA PERŁA (Antoni, dozorca)
1934 - KOCHA... LUBI... SZANUJE... (klakier)
1934 - PIEŚNIARZ WARSZAWY (Franciszek, pomocnik Krópki)
1935 - ANTEK POLICMAJSTER (aresztant)
1936 - JADZIA (tragarz)
1936 - JEGO WIELKA MIŁOŚĆ (restaurator) 
1936 - PAN TWARDOWSKI  (handlarz perfumami)
1937 - ZNACHOR (dyrygent orkiestry)
1938 - SYGNAŁY (gość w tawernie)
1938 - ZA ZASŁONĄ (Muniek, majster)
1939 - PRZYBYLI DO WSI ŻOŁNIERZE (kucharz)  film nieukończony
1951 - MŁODOŚĆ CHOPINA (zarządzający)
1956 - NIKODEM DYZMA (przewodniczący komisji sędziowskiej)
1956 - ZEMSTA  (dworzanin Cześnika)
1957 - SKARB KAPITANA MARTENSA  (kelner w tawernie) 
1957 - KAPELUSZ PANA ANATOLA  (aresztant)
1959 - TYSIĄC TALARÓW (bandyta)
1963 - ROZWODÓW NIE BĘDZIE  (mężczyzna w autobusie)

Inne funkcje:

1928 - KROPKA NAD I  (pomocnik reżysera)
1929 - GRZESZNA MIŁOŚĆ  (pomocnik reżysera)
1932 - PAŁAC NA KÓŁKACH  (pomocnik reżysera)

„Czasami w jakimś filmie ukaże się na mgnienie twarz, która wydaje się nam znajoma. „Skąd ja tego aktora znam?” – zapytujemy. Istotnie znamy go doskonale. Raz jest inwalidą wojennym, raz bandytą, to znów żebrakiem, handlarzem, „stójkowym” lub agentem śledczym. Któż to taki? Bezimienny statysta. W Hollywood, filmowej metropolji świata, zarejestrowano z górą 11.000 statystów! Jedenaście tysięcy ludzi, którzy marzą o karjerze „gwiazdy”, rozpoczynając od jej najniższego szczebla…

Polski przemysł filmowy nie może, oczywista, imponować tak olbrzymią liczbą statystów. Tembardziej więc należałoby niekiedy wspomnieć o zasługach tych „nieznanych żołnierzy”, którzy zrośnięci są ściśle z losami naszej młodej kinematografji – przeszli z nią złe i dobre chwile, a jednak pozostają skromni, ukryci w cieniu…
W pierwszym rzędzie wymienić należy Henryka Rzętkowskiego. Niektórzy przesądni reżyserowie nie wyobrażają sobie filmu bez „cyklopa” (tak nazywają w sferach artystycznych tego „przysięgłego” statystę z powodu bielma na jednem oku). „Cyklop” przynosi szczęście i powodzenie. Jest on „maskotką” polskiej produkcji. Grał nieomal we wszystkich polskich filmach. Ogółem zaś stworzył 40 „kreacyj”, między innemi rolę Gonty w Panu Tadeuszu, marynarza w Zewie morza, agenta szajki handlarzy żywym towarem w Szlakiem hańby.

- A ostatnio w jakich pan grywał obrazach? – zapytujemy.
- W nowym dźwiękowcu Na Sybir powierzono mi rólkę dozorcy więzienia dla przestępców politycznych. Jest to „czarny charakter”, a marzę o tem, żeby kiedyś zagrać coś pogodnego, może w polskiej komedji i to jakąś rolę, któraby mi się pozwoliła wybić, dała artystyczne zadowolenie.
Oby! Oby ziścił się sen o sławie weterana aktorstwa filmowego. Zasłużył na nią uczciwie”.

(J. Fr. „Nieznany żołnierz” filmu polskiego, Kino 1930 nr 27)

Henryk Rzętkowski urodził się 15 kwietnia 1901 roku w Warszawie. Po ukończeniu gimnazjum uczęszczał na zajęcia w Instytucie Filmowym. Już jako uczeń grał epizody w półamatorskim Teatrze Popularnym prowadzonym przez Józefa Popławskiego. W roku 1922 dołączył do zespołu Teatru Polskiego, z którym był związany (z krótkimi przerwami) do połowy lat 30-tych. Pracował w nim jako kierownik statystów. Później funkcję tę pełnił w innych teatrach należących do TKKT.

Od połowy lat 20-tych Henryk Rzętkowski pracował też dla kinematografii. Był najbardziej znanym statystą i epizodystą kina przedwojennego. Wystąpił w blisko 50 filmach, choć z uwagi na niekompletne źródła, ta liczba jest prawdopodobnie o wiele większa. Wyróżniał się wyglądem, był wysoki, postawny, miał krzaczaste brwi i bielmo na jednym oku; w środowisku nazywano go „cyklopem”. Specjalizował się więc w wyrazistych postaciach „czarnych charakterów”. Większe epizody zagrał m.in. w Zewie morza (reż. Henryk Szaro, 1927), Niebezpiecznym romansie (reż. Michał Waszyński, 1930), Pieśniarzu Warszawy (reż. Michał Waszyński, 1934), Za zasłoną (reż. Tadeusz Chrzanowski, 1938).
Jednocześnie, podobnie jak w teatrze, zajmował się zatrudnianiem statystów przy produkcji większości filmów lat 30-tych. Pomagał też w organizacji pracy na planie podczas realizacji m.in. Kropki nad i (reż. Juliusz Gardan, 1928) i Pałacu na kółkach (reż. Ryszard Ordyński, 1932).

W czasie okupacji Henryk Rzętkowski występował jako aktor w jawnym Teatrze Miasta Warszawy. Po upadku Powstania Warszawskiego został wywieziony do Niemiec.

Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do Warszawy. Pracował przy odbudowie gmachu Teatru Polskiego.
W 1946 roku wystąpił na tej scenie w inauguracyjnym przedstawieniu Lilii Wenedy Juliusza Słowackiego (reż. Juliusz Osterwa). Związał się z Teatrem Polskim na stałe. Przez 25 lat grał w większości przedstawień drobne role.

W latach 50-tych Henryk Rzętkowski zagrał epizody w kilku filmach. W latach 60-tych brał udział w spektaklach Teatru Telewizji. Bogaty dorobek zawdzięczał Teatrowi Polskiego Radia. W ciągu 20 lat wystąpił w ponad 80 słuchowiskach.

Henryk Rzętkowski zmarł 10 stycznia 1972 roku w Warszawie.