PEŁNA FILMOGRAFIA:

1925 – WAMPIRY WARSZAWY  (przemysłowiec Pradowski, ojciec Urszuli)
1926 – CZERWONY BŁAZEN  (Karol Mertinger, bankier)
1926 – TRĘDOWATA  (hrabia Moriconi)
1927 – ORLĘ  (Kukliński)
1927 – BUNT KRWI I ŻELAZA  (Zygmunt Chełmski, mąż Ireny)
1927 – ZEW MORZA  (pan Ostojski)
1927 – KINDERSEELEN KLAGEN EUCH AN  film niemiecki
1928 – HURAGAN
1928 – KROPKA NAD I
1928 – PRZEDWIOŚNIE  (Skalnicki)
1929 – GRZESZNA MIŁOŚĆ
1929 – KOBIETA, KTÓRA GRZECHU PRAGNIE  (Tadeusz Parecki)
1929 - MOJE AUTO  film krótkometrażowy
1930 – NIEBEZPIECZNY ROMANS  (główny kasjer banku)
1930 - JANKO MUZYKANT  (gość na raucie)
1931 – SERCE NA ULICY
1931 – UWIEDZIONA
1932 – PUSZCZA
1933 - SZPIEG W MASCE  (mężczyzna na trybunach)
1934 - PIEŚNIARZ WARSZAWY  (członek rodziny Juliana)
1934 - PRZEBUDZENIE
1938 - DRUGA MŁODOŚĆ (gość na przyjęciu zaręczynowym)
1939 - U KRESU DROGI  (członek prezydium kongresu)

Oktawian Kaczanowski urodził się w roku 1870 w Odessie w rodzinie ziemiańskiej. Jego ojciec był rotmistrzem gwardii huzarów rosyjskich. Oktawian ukończył gimnazjum w Kijowie. Kiedy dorósł, zarządzał majątkiem rodzinnym na Kijowszczyźnie. Interesował się teatrem, często grywał w przedstawieniach amatorskich.

Po wybuchu rewolucji w roku 1917 przeniósł się do Warszawy. Po ukończeniu Instytutu Filmowego Wiktora Biegańskiego zadebiutował w jego filmie Wampiry Warszawy (1925). Zagrał rolę przemysłowca, wplątanego wraz z córką w niebezpieczną intrygę oszustów podających się za rosyjskich arystokratów. Został od razu zauważony. Miał doskonałą prezencję, która predestynowała go do ról charakterystycznych. Miał wówczas 55 lat. Mimo tak późnego debiutu, kariera filmowa Oktawiana Kaczanowskiego rozwinęła się błyskawicznie.
W ciągu pięciu lat, do roku 1930, wziął udział aż w czternastu filmach, m.in. w dramatach Henryka Szaro: Czerwony błazen (1926), Zew morza (1927), Przedwiośnie (1928) oraz Wiktora Biegańskiego: Orlę (1926) i Kobieta, która grzechu pragnie (1929).
Najważniejszym w jego dorobku okazał się film Bunt krwi i żelaza (reż. Leon Trystan, 1927), w którym zagrał profesora Szkoły Sztuk Pięknych. „Stworzył wyjątkowo ciekawą, doskonale zarysowaną sylwetkę starego męża. Przeżywał swą rolę, wczuł się w nią, stworzył kreację zasługującą ze wszech miar na gorące uznanie. Jego wyrazista twarz uwydatniała cały ogrom tragedji, przeżywanej przez zdradzonego męża, całą potęgę bólu i cierpienia zbolałego serca” – pisał recenzent Kuriera Polskiego.
W kinie dźwiękowym Oktawian Kaczanowski pojawiał się dużo rzadziej. Zagrał epizody w kilku filmach Michała Waszyńskiego, m.in. w Uwiedzionej (1931), Pieśniarzu Warszawy (1934) i U kresu drogi (1939).

W czasie okupacji Oktawian Kaczanowski mieszkał w Warszawie przy ul. Chmielnej. Zginął w Powstaniu Warszawskim 25 września 1944 roku. Początkowo pochowano go na podwórzu kamienicy przy ul. Brackiej 23. Na początku stycznia 1946 roku jego ciało przeniesiono na Cmentarz Powązkowski.