Otwory perforacji są odpowiedzialne za transport taśmy podczas jej naświetlania, obróbki laboratoryjnej oraz wyświetlania. Ustanowienie standardu - 4 otworów perforacji po obu stronach każdej klatki 35mm filmu - trwało aż do 1923 roku. Początkowo, rozmiar i kształt perforacji był wyznaczany przez manufakturę produkującą materiały filmowe. Otwory mogły być prostokątne, z lekko zaokrąglonymi narożnikami lub zupełnie okrągłe.
 |
|
Filmy braci Auguste i Louis Lumière. |
STANDARYZACJA PERFORACJI
W 1923 roku firma Kodak zaproponowała stadardowy kształt otworów perforacji 35mm kopii pozytywowej (przeznaczonej do wyświetlania w kinach). Kształ był znany jako Kodak Standard (KS) i (P). Z kolei otwory perforacji 35mm negatywu zastały zaprojektowane przez firmę Bell&Howell. Określały go skróty Bell&Howell (BH) i (N). Pozytywowe otwory perforacji były większe i zaokrąglone. Umożliwiały płynny transport taśmy w aparaturze projekcyjnej oraz zmniejszały ryzyko rozerwania. Perforację negatywową (BH) charakteryzowały ostre narożniki, bardziej precyzyjne, za sprawą których zostały niwelowane drgania taśmy podczas naświetlania i kopiowania negatywu.
W latach 1934 - 1936 postanowiono połączyć dwa typy perforacji, proponując standard Dubray-Howell (DH). Jednak większości producentów nie udało się namówić na wprowadzenie ujednolicenia. Otwory perforacji o tej samej wysokości co (BH) i kształcie (KS) zostały z czasem definitywnie porzucone.
Wynalezienie w 1953 roku CinemaScope wymagało wprowadzenia nowego kształtu otworów perforacji. Ze względu na cztery magnetyczne ścieżki dźwiękowe zapewniające dźwięk przesztrzenny perforacja musiała zostać zmniejszona. Ten typ otworów nazywano CinemaScope (CS) i (S) lub Fox Hole.
Strona Internetowa współfinansowana przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko. Główny serwis POIiŚ |