Warszawa, lata trzydzieste. Andrzej Dowmunt po dziesięciu latach pobytu w Afryce, w której dorobił się dużego majątku, wraca do kraju. Przypadkowo poznaje Lenę Kulcz, żonę prezesa banku. Nawiązuje z nią romans.
Na przyjęciu u Kulczów Andrzej spotyka swojego przyjaciela z dawnych lat Michała Żegotę. Poznaje też Martę, dziennikarkę. Wkrótce biorą ślub.

Tymczasem okazuje się, że Lena współpracuje z obcym wywiadem. Kiedy Andrzej chce doprowadzić do jej aresztowania, ona popełnia samobójstwo w jego mieszkaniu.
Andrzej odwiedza Michała, ciężko rannego w wypadku samochodowym. Okazuje się, że jego żoną jest Ewa, dawna miłość Andrzeja. Żegota, który przeczuwa swoją śmierć, powierza Andrzejowi opiekę nad żoną i dziesięcioletnim synem Jankiem. Wkrótce okazuje się, że Janek jest synem Andrzeja. Michał umiera. Andrzej chce rozwieść się z Martą. Kiedy dowiaduje się, że ona jest w ciąży, zmienia zdanie. Ewa wyjeżdża z Jankiem na wakacje do Gdańska. Podczas burzy tonie w morzu. Andrzej i Marta zabierają Janka do siebie.

W latach 1933-1939 twórcy filmowi aż siedmiokrotnie sięgali po utwory Tadeusza Dołęgi-Mostowicza, jednego z najpoczytniejszych pisarzy dwudziestolecia międzywojennego. Adaptacji dokonywali najczęściej reżyser Michał Waszyński i scenarzysta Anatol Stern.

Rok po wielkim sukcesie Znachora (1937) obaj przedstawili filmową wersję Ostatniej brygady, wczesnej powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza, napisanej w roku 1930. Jej bohaterem jest zamożny Polak, który po latach emigracji chce zainwestować w gospodarczy rozwój kraju. Zderza się jednak z rzeczywistością, w której nie istnieje pojęcie „pracy na rzecz rozwoju ojczyzny”. Wokół mnożą się natomiast afery szpiegowskie, obyczajowe, gospodarcze. Powieść krytykuje elity polityczne i gospodarcze, zwłaszcza tzw. czwartą brygadę czyli koniunkturalistów, którzy podszywając się pod etos legionowy, czerpią korzyści z przynależności do obozu rządzącego.

Filmowa Ostatnia brygada, rozpowszechniana pod tytułem Prawo do szczęścia, jest „wolną przeróbką” utworu Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. Michał Waszyński i Anatol Stern zrezygnowali z jego politycznej wymowy na rzecz rozbudowanych wątków melodramatycznych (miłosne przeżycia głównego bohatera) z aferą szpiegowską w tle.

Film nie miał dobrej prasy. Chaotyczna akcja, nieprawdopodobne pod względem psychologicznym sytuacje, dialogi „poniżej brukowej literatury” to tylko niektóre zarzuty. Najlepiej zaprezentowali się aktorzy. Zbigniew Sawan, po kilkuletniej nieobecności na ekranie, przekonująco i z dużą dozą świeżości zagrał głównego bohatera, uwikłanego w relacje uczuciowe z trzema kobietami. Subtelna Elżbieta Barszczewska i uwodzicielska Maria Gorczyńska wykonały swoje aktorskie zadanie bez zarzutu. Najwyżej oceniona została Lidia Wysocka, która z prostotą i wdziękiem wcieliła się w żonę głównego bohatera.  

„Film, wyprodukowany przez tych samych realizatorów, którzy stworzyli Drugą młodość, jest przykrą parodią dramatu salonowo-erotycznego. Nieprawdopodobne lub „przeciągnięte” sytuacje, niepowiązane z sobą należycie sceny, niepotrzebne pseudo-realistyczne dramatyzowanie chaotycznej akcji – składają się na smutny obraz nie tyle polskiego, ile „krajowego” niedołęstwa.

Wśród wykonawczyń głównych ról kobiecych jedynie Lidia Wysocka była aktorką z prawdziwego zdarzenia – z ogromną prostotą i wdziękiem stworzyła konsekwentną sylwetkę zakochanej żony, przy czym mocne akcenty dramatyczne wygrała z tym umiarem, który cechuje każdy prawdziwy talent artystyczny. Bardzo dobra była w epizodzie Relewicz-Ziembińska, natomiast Barszczewska tylko bardzo ładnie wyglądała – niestety, nawet tego nie można powiedzieć o Gorczyńskiej. Zbyszko Sawan, który swoją rolę zagrał bardzo spokojnie i przekonywająco wysuwa się znowu na czoło aktorów filmowych jako rasowy amant. Nie mógł jednak – tak samo, jak inni – uratować Prawa do szczęścia przed ignorancją reżysera”.

(Aleksander Piskor, Parodia dramatu, Prosto z Mostu 1938 nr 44)

„Dawka jest mocna: w ciągu jednego seansu jedno samobójstwo rewolwerowe, jedna śmierć samobójcza w falach morskich, jedna śmierć wskutek wypadku samochodowego (razem trzy trupy), jedna afera szpiegowska, jedno dziecko nieślubne i jedno dziecko legalne, jeden ślub i kilka chorób. Wszystko razem nie jest bynajmniej jakimś dramatem szpiegowskim czy policyjnym, lecz dramatem miłosnym.
Niepodobna oczywiście rozpatrywać takich filmów z punktu widzenia artystycznego. Zagadnienie jest zupełnie inne. Istnieje wielkie zapotrzebowanie polskiego filmu w sferach drobnomieszczańskich, może nawet robotniczych, filmu zrozumiałego dla tych, dla których odczytywanie napisów polskich przy obcojęzycznym tekście stanowi już pewną trudność.

Jest również wyraźna konjunktura na filmy melodramatyczne, bardzo sentymentalne i bardzo rodzinne. Publiczność polskich filmów lubi naszych aktorów, zżyła się z nimi, swą potrzebę fikcji i wzruszeń wiąże ze znanemi sobie nazwiskami artystów, umie ich cenić i ma swoje sympatje. W dzisiejszych czasach, gdzie trudno jest marzyć o planowej akcji pedagogiczno-artystycznej, sprawy układać się muszą według istniejących zapotrzebowani i trzeba stwierdzić, że polski film sentymentalny i melodramatyczny ma zapewniony zbyt, a zatem jest potrzebny. Nie musi odpowiadać wymaganiom intelektualistów i nielicznych smakoszów. Wystarczy jeśli zadość uczyni potrzebom swojej publiczności.

Ale nawet w tak pojętym i zacieśnionym programie istnieje pewne minimum. Jest coś głęboko niemoralnego w produkowaniu filmów, w których nawet sam schemat akcji postawiony jest na głowie i pozbawiony jakiej takiej logiki, gdzie tekst dialogów stoi poniżej brukowej literatury, gdzie aktorzy nie mają nic do roboty, gdzie wszystko sklecone jest naprędce i byle zbyć, z zimnem rozliczeniem na bezkarność. Kucharki, krawcowe, sklepikarki płaczą coprawda rzewnie, z dobrą wiarą idą na lep – ale nawet im należy się większe poszanowanie, więcej dobrej woli i więcej poczucia odpowiedzialności.
Że w takiej robocie demoralizują się aktorzy – to jasne. Przykładem w tym wypadku jest gra Sawana, a co gorsza Barszczewskiej, która zbyt piękne budziła i budzi nadzieje, by manierować się tak szybko i tak tanio”.

(Stefanja Zahorska, Prawo do szczęścia, Wiadomości Literackie 1938 nr 44)

Premiera filmu Ostatnia brygada, zaplanowana na 5 września 1938 roku, nie odbyła się.
Cenzura zakwestionowała tytuł. Film pod zmienionym tytułem Prawo do szczęścia wszedł na ekrany 20 września 1938 roku.