Kwiecień 1919 roku. Trwa wojna polsko-bolszewicka. Młodzi mężczyźni we wsi Okszyniec na Wileńszczyźnie dostają powołania do wojska. Franek, ukochany Hanki, żegna się z nią i jej dziadkiem Wojciechem Siekierą. Hanka martwi się o przyszłość. Ojciec pociesza ją, że wszystko się ułoży. 
Wkrótce bolszewicy plądrują wieś, mordują wielu mieszkańców. Szczególnie okrutny jest Sasza. Atakuje Hankę, ale w jej obronie staje dziadek. Bolszewicy zmuszają go, by podpalił swój dom. Ginie w pożarze. 

Oddział piechoty, w którym służy Franek, stacza zwycięską potyczkę.  Za zasługi w walce Franek ma być odznaczony.

Bolszewicy zajmują dwór Marcina Okszy, powstańca styczniowego. Niszczą jego wnętrza. Urządzają libację, molestują kobiety i upijają się na umór. Hanka trafia w ręce Saszy. Stacjonujący niedaleko oddział polskiej kawalerii rusza na pomoc. Uwalniają kobiety,  dziedzica Okszę i jego służbę. 

W czasie bitwy dowódca Franka zostaje ranny. Franek wyrusza po pomoc. 

Po śmierci dziadka Hanka mieszka w domu wachmistrza Dziędziały. Gospodarz cieszy się, że Hanka chce zostać sanitariuszką. Wkrótce kobieta dociera do szpitala w Wilnie.

Tymczasem Franek patroluje z żołnierzami odcinki frontu. Ustawiają zasadzkę i zatrzymują samochód wiozący dwóch bolszewickich agitatorów. Franek znajduje antypolskie ulotki. W sztabie jeńcy zostają poddani rewizji osobistej. Dowódca przejmuje fałszywe pieniądze oraz plany i dokumenty, które będą pomocne w odzyskaniu Wilna. Kilka dni później Franek awansuje na stopień sierżanta.

Tymczasem w Wilnie bolszewicy torturują i zabijają mieszkańców. Z odsieczą rusza brygada pancerna oraz piechota.

Hanka obcina włosy i przebiera się w żołnierski mundur. Chce stanąć do walki z bronią w ręku. Jest jednak za późno, bo Wilno zostaje oswobodzone. Idzie pod Ostrą Bramę, by pomodlić się przed obrazem Matki Boskiej. Spotyka tam Franka. Uszczęśliwieni jadą do wachmistrza Dziędziały.

Sierpień 1919 roku. Trwają dożynki. Chłopi przynoszą dziedzicowi Okszy pierwszy plon w wolnej Polsce. Właściciel majątku zaprasza ich na zabawę.   

Zdjęcia dokumentalne. Przyjazd komendanta Piłsudskiego do Warszawy. Wódz naczelny przechodzi przed frontem kompanii Hallerczyków. Trwa defilada.

Wytwórnia Polfilma rozpoczęła swoją działalność w roku 1918, jeszcze przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości. Jej dyrektorem był Józef Szwajcer, kierownikiem artystycznym aktor i reżyser Antoni Bednarczyk, a głównym operatorem Stanisław Sebel. Początkowo wytwórnia dokumentowała aktualne wydarzenia na frontach, na których walczyli polscy żołnierze.

W roku 1920 wyprodukowała Dla ciebie, Polsko, swój pierwszy film fabularny, odnoszący się na gorąco do wydarzeń wojny polsko-rosyjskiej. Reżyserem został Antoni Bednarczyk, a zdjęcia wykonał doświadczony Stanisław Sebel. Scenariusz napisał Marian Józefowicz, utalentowany literacko porucznik Wojska Polskiego.
Na tle toczącej się wojny na Wileńszczyźnie ukazał dramatyczne losy dwojga zakochanych, rozdzielonych przez  wydarzenia na froncie. Debiutujący w tych rolach Jadwiga Doliwa i Henryk Rydzewski stali się uosobieniem patriotycznej postawy, a Ryszard Sobiszewski jako bolszewik – symbolem zła i barbarzyństwa.

Film Dla ciebie, Polsko pojawił się na ekranach pod koniec września 1920 roku, zaledwie miesiąc po Bitwie Warszawskiej, zakończonej wielkim zwycięstwem nad Armią Czerwoną. Wzbudził wówczas więcej patriotycznych emocji, entuzjazmu i wzruszeń niż rzetelnych ocen. Recenzent Gazety Porannej podkreślał jednak „staranną wystawę, olbrzymi nakład pracy i wykończenie każdego niemal szczegółu”.

W roku 1929, prawie 10 lat później, film został na nowo zmontowany, opracowano też inną wersję literacką napisów. W kinach pojawił się pod zmienionym tytułem – Ku chwale ojczyzny. Dla ciebie, Polsko. 

Film Dla ciebie, Polsko należy do najcenniejszej kolekcji najstarszych zachowanych filmów polskich.
Jego pierwotna wersja nie jest znana. Do czasów obecnych przetrwał obszerny, ale niekompletny negatyw filmu z roku 1929.  

„Polska spółka akcyjna Polfilma wyświetliła wielki obraz narodowy: Dla Ciebie, Polsko! i oddała go Filharmonji warszawskiej dla przedstawienia publiczności. Sukces jest wielki. Autor sztuki, p. Marjan Józefowicz, z wielkim talentem potrafił skojarzyć w swym kinodramacie życie wojenne, bohaterskie czyny naszej walecznej armji, zwycięski pogrom niosącej bolszewikom, z akcją sztuki, z interesującą treścią samej intrygi, rozwijającej się efektownie w historji ochotnika Franka i jego ukochanej Hanki. Publiczność śledzi bieg tej akcji z ogromnem zaciekawieniem, z zapałem oklaskując czyny bohaterskie naszego wojska. Oklaski gorące rozlegają się również w chwili, kiedy na ekranie ukazuje się Wilno.
Widzowie wołają: niech żyje Wilno! W ogóle obraz wywiera niezatarte wrażenie”.

(Kurier Warszawski 1920 nr 291)

„Jest to pierwszy wielki obraz Polfilmy, z którego możemy się zorjentować w celach i zadaniach tej obecnie największej wytwórni w Polsce. Z przyjemnością konstatujemy fakt, iż Polfilma złożyła przed społeczeństwem świetny egzamin.

Staranna wystawa, olbrzymi nakład pracy, wykończenie każdego niemal szczegółu składają się na całość iście dobrą. Należy się tu wielkie uznanie reżyserowi tego obrazu p. A. Bednarczykowi. Treść obrazu aktualna o podłożu społecznem. Żywy, interesujący scenarjusz pióra p. M. Józefowicza łączy w sobie życie wsi i dworu z akcją wojenną. Sceny z wojskiem, najazdy bolszewickie zrobione po mistrzowsku, słabiej wypadły wiejskie sceny zbiorowe. Zanadto były „grane” i w ugrupowaniu zbyt mało mają perspektywy. Ładnie wybrane są krajobrazy oraz mile pieszcząc oko, drogie sercu polskiemu, widoki Wilna. Zdjęcia wykonane są wyraźnie, czysto i ostro, jest to zasługa świetnego operatora p. St. Sebla.

Z artystów zasługują na specjalną uwagę p. Sobiszewski w roli Saszki-bolszewika, p. Doliwa zupełnie poprawnie zagrała Hankę. Z pośród reszty artystów szczególnie wyróżnili się panowie Owerło i Czapski. P. Rydzewski miał dobre momenty.
Z Polfilmą przybywa nam nowa placówka sztuki niemej, która daleko poza nasze granice roznosić będzie sławę i chwałę imienia polskiego".

(P. Dla Ciebie, Polsko, Gazeta Poranna 1920 nr 249)