Helenka Roliczówna, córka bogatego przemysłowca, uczy się w Instytucie Dokształcającym dla Dziewcząt. 
Podczas porannej przejażdżki kajakami Helenka i jej koleżanka Jadzia wdają się w sprzeczkę z przystojnym mężczyzną na motorówce. Dziewczęta spóźniają się na lekcję śpiewu, na której Ryszard Frankiewicz, nauczyciel starej daty, uczy ich tradycyjnego wykonania piosenki Panie Janie. Uczennice traktują roztargnionego nauczyciela żartobliwie. Helenka pisze do niego list z propozycją randki nad rzeką. Frankiewicz wyrzuca go przez okno. List przechwytuje stojący przy bramie mężczyzna z motorówki. Okazuje się, że to bratanek nauczyciela, Stefan, znany z lekkomyślnego i rozrywkowego stylu życia.  

Bogusław Rolicz, ojciec Helenki, planuje stworzenie koncernu chemicznego. Chce pogrążyć swojego konkurenta Roxy’ego i podbić rynek nowym gatunkiem mydła Fenomen, który ma smak czekolady, a z wyglądu przypomina piłeczkę pingpongową. Sekretarz Jarząbek radzi, by dla bezpieczeństwa prezes nauczył się receptury mydła na pamięć.

Stefan czyta nad rzeką list i nuci piosenkę Już nie zapomnisz mnie. Zjawia się Helenka i wyjaśnia mu, że list był nieporozumieniem. Dziewczyna bardzo podoba się Stefanowi, przekomarza się z nią i w pewnej chwili wpada do rzeki. Dziewczęta z instytutu przybiegają na pomoc i wyciągają go na brzeg. Zostaje umieszczony w gabinecie Frankiewicza. Nauczyciel nie chce być z nim kojarzony. Stefan przedstawia się więc jako Roxy. Helenka jest nim zauroczona. Kiedy odwiedza ojca, gra na fortepianie melodię piosenki Stefana. Dzięki niej Rolicz błyskawicznie zapamiętuje recepturę mydła.
Na lekcji dziewczęta śpiewają piosenkę Panie Janie w wersji swingowej. Frankiewicz jest przekonany, że to wpływ jego bratanka i wyrzuca go z instytutu.

Tymczasem artystka Lili Fontelli, rozczarowana Stefanem, który jest jej adoratorem, przyjeżdża do instytutu, by oddać mu prezenty i biżuterię. Rzeczy trafiają do Ryszarda Frankiewicza, co go kompromituje w oczach grona pedagogicznego. Wieczorem nauczyciel idzie na dancing, by oddać rzeczy Lili. Artystka zaprasza go na drinka. Zjawia się tam też Stefan. Chce zakończyć romans z Lili i spędzić wieczór Helenką, z którą umówił się na randkę. W lokalu pojawia się też Rolicz ze wspólnikami. Kiedy Helenka widzi Stefana w objęciach Lili, zrywa z nim. Rolicz, zdumiony widokiem córki z obcym mężczyzną, którego podejrzewa o konszachty z Roxym, zabiera ją do domu. Nazajutrz rozmawia z przełożoną instytutu o bulwersujących wydarzeniach. Zdruzgotany Ryszard Frankiewicz, który otrzymuje z nocnego lokalu rachunek za alkohol i jedzenie, podaje się do dymisji. Wzruszony żegna się z uczennicami, które śpiewają mu piosenkę Panie Janie.

Rolicz przygotowuje się do konferencji. Jarząbek pilnuje koperty z recepturą mydła. Przez nieuwagę zamienia ją na kopertę, w której jest list miłosny Helenki do ukochanego. Kiedy Stefan odwiedza ją, by wyjaśnić sytuację z nocnego lokalu, dziewczyna z płaczem drze kopertę. Rolicz wyrzuca go z domu. Tuż przed konferencją okazuje się, że Rolicz zapomniał receptury, a w kopercie zamiast niej jest list miłosny. Helenka prosi Stefana, by zaśpiewał piosenkę Już nie zapomnisz mnie, co pozwoli jej ojcu przypomnieć sobie recepturę. Stefan wykręca się. Odwiedza stryja i jest zdumiony jego dymisją. Decyzja należy do rady instytutu, której prezesem jest Rolicz. W tym czasie Jadzia mobilizuje koleżanki, by wstawiły się za nauczycielem u prezesa. Jarząbek nie dopuszcza ich do niego, bo trwa konferencja. W tej sytuacji Stefan śpiewa pod oknem piosenkę Już nie zapomnisz mnie. Rolicz od razu przypomina sobie recepturę. Rzuca mu się w objęcia. Helenka i Stefan godzą się.

Biuro Kinematograficzne Omnia-Film powstało w połowie 1938 roku. Założycielami i udziałowcami tej „filmowej spółdzielni” byli znani twórcy m.in. operatorzy Seweryn Steinwurzel i Jerzy Sten, kompozytor Henryk Wars, scenarzyści Jan Fethke i Napoleon Sądek, charakteryzator Jan Dobracki. Do wybuchu II wojny światowej udało im się zrealizować dwa filmy: komedię Zapomniana melodia (1938) i melodramat Przez łzy do szczęścia (film miał premierę w czasie okupacji, wtedy też nazwa Omnia-Film została zmieniona na Tempo-Film).

Zapomniana melodia jest dziś uważana za jedną z najlepszych komedii przedwojennych. Pod koniec lat 30-tych odniosła wielki sukces. Jego podstawą był zgrabny scenariusz doświadczonych autorów Napoleona Sądka, Jana Fethkego i Ludwika Starskiego, którzy perypetie zakochanej pary ukazali w żartobliwej fabule. Sprawnie przenieśli ją na ekran reżyserzy Konrad Tom i Jan Fethke oraz bracia Seweryn Steinwurzel i Jerzy Sten, odpowiedzialni za zdjęcia.

Wysoki poziom zaprezentował też cały zespół aktorski z Heleną Grossówną, Jadwigą Andrzejewską, Aleksandrem Żabczyńskim, Antonim Fertnerem i Michałem Zniczem na czele. Świeżość i wdzięk wniosły młode tancerki ze szkoły Tacjanny Wysockiej, grające uczennice. Do niezapomnianych należy scena w klasie, w której razem z Heleną Grossówną tańczą i śpiewają piosenkę Panie Janie w swingowej aranżacji.   
Całości dopełniała doskonała muzyka Henryka Warsa oraz ponadczasowe, jak się okazało, piosenki Ludwika Starskiego Ach, jak przyjemnie kołysać się wśród fal i Już nie zapomnisz mnie.

„Nad podziw zgrabnie i przyjemnie wypadła ta komedia i – co najważniejsze – więcej w niej jest humoru, niż śmieszności, co wyróżnia ją ogromnie od ogółu filmowych komedii polskich. Pomysł ukrycia w piosence przepisu na fabrykację mydła – nie jest w prawdzie całkowicie oryginalny, ale ponieważ dostarcza wiele możliwości rozwiązania go – więc przyjmujemy go chętnie.

Film ma dużo ładnych plenerów, nareszcie dużo powietrza – przeprowadzony jest lekko i zagrany z wdziękiem. Ton obrazowi nadaje gromadka sympatycznych dziewcząt (Tacjanki) z Grossówną, Andrzejewską i Radojewską na czele. Grossówna jest urodzoną aktorką filmową. Ma swobodę, wdzięk, prostotę i niezwykle fotogeniczną urodę. Utalentowana Andrzejewska lepsza jest ostatnio w komedii niż w dramacie mimo, że jej talent ma właściwie raczej dramatyczny ton. Filigranowa Renata Radojewska zasługuje stanowczo na staranniejsze potraktowanie jej oryginalnej urody. Wszyscy panowie, a więc: Żabczyński, Fertner, Orwid, Sielański i Znicz, zabawni i sympatyczni.
Reżyseria naogół dobra i niepozbawiona smaku, ale chwilami jeszcze mocno niezaradna i naiwna”.

(Zapomniana melodia, Kino 1938 nr 50)

„Przedewszystkiem należy stwierdzić, że Zapomniana melodja jest filmem udanym: miłym, wesołym i kulturalnym. I chociaż fabuła nie grzeszy pomysłowością, a wszystkie zabawne sytuacje nieraz oglądaliśmy w wielu filmach polskich i zagranicznych, to jednak sposób podania i powiązania jest tak zręczny, że film bawi i zaciekawia przez cały spektakl. Pozatem film posiada jednolity tok i rzecz najważniejszą – pogodę i radość życia. Tę radość wnosi doskonały zespół bezimiennych girls, które zdecydowanie wysuwają się na pierwszy plan wykonawców, a swą naturalnością dystansują główne bohaterki: Grossównę i Andrzejewską. Alina Żeliska doskonała, tylko fatalnie zdjęta. Gdyby po premierze zamordowała operatora, to każdy sąd by ją uniewinnił. Z wykonawców najlepszy jest Sielański, Żabczyński, Znicz, Orwid i Fertner, jak zwykle, niezawodni. Zdjęcia i efekty świetlne – doskonałe”.

(Tad. Zapomniana melodja, Świat 1938 nr 51)

„Scenariusz Toma i Fetkego jest składniejszy od wielu innych, ale zawiera momenty błahe. Sympatycznie jest zrobiony epizod ze starym nauczycielem. Sceny z tancerką niepotrzebne. Czy fantazja scenarzystów nie mogła im poddać jakiejś sympatyczniejszej kombinacji? Te błahostki, amoralizmy, exhibicje niższości ludzkiej, ten niesłychanie niski poziom osób działających, ten lichy klimat każdego scenariusza, to pomieszanie szkoły z dancingiem zawsze charakteryzuje filmy realizowane w Polsce.

Poza tym ma ta komedia niektóre momenty naprawdę zabawne i dowcipne. Uderza jeden fakt, że muzyka w filmie postawiona jest najczęściej na poziomie rewiowym, rzadko koncertowym. Z aktorów świetny był Fertner – nie poddawał się żadnym odrębnościom filmowym, grał jak na scenie, z obfitą mimiką, z jaskrawą ekspresją, z eksplozjami głosu. Jadzia Andrzejewska włożyła w swą rolę masę temperamentu i młodego animuszu. Żabczyński poza swą urodą mało czym imponował, ruszał się jak od niechcenia. Dobry był Znicz”.

(Anna Zahorska, Zapomniana melodia, Kultura 1938 nr 50) 

„Zaczęliśmy wędrówkę od położonego w centrum stolicy atelier przy ul. Trębackiej. Czarna tablica u wejścia głosi, iż dziś odbywają się zdjęcia do filmu Zapomniana melodia. Białe koślawe litery oznajmiają, iż na planie znajdują się dziś Jadzia Andrzejewska, Helena Grossówna, Aleksander Żabczyński, Stanisław Sielański i Antoni Fertner. Nieźle – pomyślałem i przyciskając czule do piersi aparat fotograficzny, wkroczyłem na halę.

Było aż biało od jupiterów i kandemów oblewających mlecznymi promieniami jakiś gabinet. Za stołem trząsł się z oburzenia Fertner (wytłumaczono mi, że wszystko jest w porządku i tego wymaga scenariusz). Blady i zmieszany Sielański tłumaczył się bezładnie, mówił o jakiejś konkurencji, która „nie śpi” i że trzeba koniecznie schować do safesu”.
Pani Grossówna, która czekała swojej kolejki, kazała mi się tym wszystkim nie przejmować i podała mi trochę szczegółów o filmie Zapomniana melodia. Otóż ma to być romans muzyczny o temacie, nad którego wypracowaniem biedziło się aż trzech scenarzystów: Starski, Sądek i Fethke. Ten ostatni jest nawet współreżyserem filmu i właśnie słucham, jak razem z drugą „reżyserską połową”, czyli Konradem Tomem, udziela ostatnich instrukcji Żabczyńskiemu. /…/.
Sielański skończył swą kwestię. Jupitery pod takt gwizdka pogasły jeden za drugim, my zaś zdążyliśmy chyłkiem się wymknąć, unoszą cenną błonę ze zdjęciami do czekającej „pod gazem” taksówki”.

(J. S. Wędrówka po ateliers, Kino 1938 nr 39)