Krystyna Olakówna, młoda, atrakcyjna kobieta, zajmuje się zdobywaniem ogłoszeń dla gazety. Pewnego dnia trafia do Autokoncernu, firmy sprzedającej samochody. Dyrektor Klimkiewicz nie jest zainteresowany jej ofertą, ale ujęty urodą i szczerością kobiety proponuje jej posadę maszynistki. Krystyna jest szczęśliwa, bo ma na utrzymaniu niezaradnego ojca, który spędza czas na pisaniu listów do ludzkości.

Jan Marlecki, młody, bogaty inżynier, kupuje w Autokoncernie samochód. Jest oczarowany Krystyną. Po udanej transakcji zaprasza ją do lokalu. Od tej pory zakochani są nierozłączną parą. Na przyjęciu z okazji rocznicy ślubu swoich rodziców Jan mówi im, że oświadczył się swojej ukochanej. Marleccy są skonsternowani, myśleli, że ich syn ożeni się z Halinką, córką ich przyjaciela. Ich niepokój rośnie po rozmowie telefonicznej anonimowego „przyjaciela”, w rzeczywistości Krążka, agenta Autokoncernu, który zdradza, że panna Olakówna jest kochanką dyrektora Klimkiewicza. Ojciec Jana uprzedza go, że nie wyrazi zgody na ślub. Sytuację komplikuje fakt, że Klimkiewicz wyznaje miłość Krystynie. Wzburzona kobieta wybiega z jego gabinetu. Świadkiem tej sceny jest matka Jana. Rozmowa z Klimkiewiczem utwierdza ją w przekonaniu, że Olakówna utrzymuje z nim pozasłużbowe kontakty.

Krystyna spotyka się z Janem w restauracji. Zjawia się tam podchmielony Krążek, który oddaje jej zgubę – pierścionek zaręczynowy, który znalazł w gabinecie Klimkiewicza. Jan, zdenerwowany jego drwinami, próbuje go uderzyć. Potem mówi Krystynie, czego się o niej dowiedział od ojca. Poruszona kobieta rozstaje się z nim.

Do restauracji przychodzi spóźniony ojciec Krystyny. Krążek zawiązuje kolejną intrygę. Nakłania Olaka, by umówił się z prezesem Marleckim, który umożliwi mu wydanie listów do ludzkości. W czasie spotkania z prezesem Olak przedstawia mu kosztorys wydania książki. Marlecki uznaje to za przedślubny finansowy szantaż Krystyny. Odwiedza Krystynę i proponuje jej pieniądze w zamian za zerwanie kontaktów z jego synem. Zrozpaczona kobieta umawia się z Janem w nocnym lokalu. Przychodzi tam w towarzystwie Klimkiewicza. Zdenerwowany Jan prosi ją o rozmowę i żąda wyjaśnień. Krystyna, widząc że ukochany uwierzył we wszystkie pomówienia, nie wyprowadza go z błędu. W domu pisze pożegnalny list do Jana i odkręca gaz. Nieprzytomną kobietę znajduje rano Krążek, który przyszedł do Olaka. Zawiadamia Marleckiego, który natychmiast zjawia się w domu ukochanej.

Po kilku miesiącach szczęśliwi Jan i Krystyna oczekują dziecka.

Kłamstwo Krystyny jest ostatnim filmem w dorobku Henryka Szaro, jednego z najlepszych reżyserów dwudziestolecia międzywojennego. Został zrealizowany w roku 1939 na podstawie powieści Dzień upragniony Stefana Kiedrzyńskiego, bardzo popularnego w tamtym okresie pisarza i dramaturga.
Obaj twórcy spotkali się już wcześniej. W roku 1927 Henryk Szaro nakręcił bardzo dobrze przyjęty melodramat Zew morza, do którego Stefan Kiedrzyński napisał scenariusz.

Kłamstwo Krystyny jest historią młodej, skromnej kobiety zakochanej z wzajemnością w bogatym inżynierze. Ich szczęście staje jednak pod znakiem zapytania. Niewinną bohaterkę zaczyna otaczać sieć intryg nieprzyjaznych jej ludzi. Traci swoje dobre imię, co prowadzi ją do desperackiego kroku.

Film zebrał bardzo pozytywne recenzje. Uznano go za przykład solidnego filmowego rzemiosła i podkreślano atuty - dobrze skonstruowany scenariusz (Stefan Kiedrzyński, Anatol Stern i Henryk Szaro), umiejętną reżyserię (Henryk Szaro), wysoki poziom techniczny zdjęć (Seweryn Steinwurzel) i dobrze dobraną muzykę (Henryk Wars).
Na słowa uznania zasłużył cały zespół aktorski. Para głównych bohaterów – Elżbieta Barszczewska była „rzetelna i szczera w swej sztuce dramatycznej”, a debiutujący na ekranie Jerzy Śliwiński – „fotogeniczny i swobodny przed obiektywem”. W pozostałych rolach wyróżnili się Michał Znicz, Kazimierz Junosza-Stępowski, Mieczysława Ćwiklińska i Jacek Woszczerowicz.
Osobną wartością filmu jest brawurowy „epizod śpiewno-taneczny” Lody Halamy, wykonany w pomysłowej scenografii - na wielkim kielichu od szampana. Jak pisał recenzent tygodnika Kino – „jej występ domaga się stworzenia wyłącznie dla niej specjalnego filmu”.

„Powieść Stefana Kiedrzyńskiego – Dzień upragniony – z której zrobiono ten film, była niemal gotowym scenariuszem. Nic więc dziwnego, że film wypadł dobrze. Tematy najbliższe, bo życiowo związane z dniem codziennym i w dodatku traktowane raczej od strony ich wizualności niż wnętrza (tak się ma rzecz z powieścią Kiedrzyńskiego) – w filmie polskim wychodzą jeszcze najlepiej, najprawdziwiej, bo nie wymagają od reżysera specjalnej inwencji, a od scenarzysty – dużego wysiłku inteligencji.

Film zrobiony jest technicznie dobrze i ładnie sfotografowany. Obsada – to przecież same doskonałe nazwiska, reprezentujące wysoką klasę aktorstwa. Jedyne nazwisko nowe – Jerzy Śliwiński, młody aktor warszawskich teatrów – to narybek dla filmu bardzo dobry. Śliwiński ma fotogeniczną urodę i – co najważniejsze – dobrą szkołę aktorską, dającą mu swobodę zachowania się przed obiektywem i łatwość prowadzenia dialogu.

Barszczewska jest zawsze zjawiskiem uroczym, ale pracuje już chyba za dużo i za często w filmie. Jej gra z konieczności wpada w szablon – a nie ma większego niebezpieczeństwa dla młodego talentu, jak szablon. Talent Barszczewskiej jest tak wysokiej klasy, że gdyby ta ustawiczna praca w filmie miała obniżyć jego lot – byłoby to niepowetowaną stratą dla teatru i dla nas – publiczności kinowej i teatralnej.
W reszcie obsady nazwiska mówią same za siebie. Wspomnijmy więc jeszcze tylko Fijewskiego, który z utalentowanego chłopca wyrósł na tęgiego, rzetelnego aktora i – Lodę Halamę, której epizod taneczny domaga się wprost stworzenia dla niej wyłącznie specjalnego filmu”.

(Kłamstwo Krystyny, Kino 1939 nr 8)

„Powieść Kiedrzyńskiego Dzień upragniony, na której oparto film, była materiałem ogromnie niewygodnym i ogromnie niebezpiecznym dla przeróbki ekranowej. Na kartach powieści autor nagromadził postacie bardzo „ciemne”, naładował atmosferę akcji nastrojami bardzo ponurymi. Transpozycja Sterna rozładowała tę atmosferę, rozjaśniła nastrój tematu, nie przynosząc uszczerbku ani napięciu dramatycznemu fabuły, ani wyrazistości rysunku psychologicznego bohaterów. Temat jest czystszy i szlachetniejszy – a jednak nosi charakter realistyczny – problem jest mocny, a nie jest brutalny.

Podkreślić również należy wyjątkowo zwięzłą i logiczną konstrukcję scenariusza, dobre rozplanowanie akcji, plastyczność i umiar, z jakim autor potraktował dość banalną, niemal trywialną w swym charakterze historię wzgardzonej przez kochanka biednej dziewczyny, która kończy samobójstwem swój dramat miłości.

Reżyseria Henryka Szaro idealnie harmonizowała z tendencją scenariusza. Temat został przeniesiony na taśmę bardzo kulturalnie, bardzo subtelnie, typy bohaterów są trafnie scharakteryzowane, napięcie dramatyczne ma szczerą, przekonywującą wymowę. Dość długo nieczynny w reżyserii Szaro – dowiódł tym filmem, że jest realizatorem, który umie dać sobie radę zarówno z materiałem aktorskim, jak i z budową obrazu – co w naszych warunkach jest wartością godną zaakcentowania.

Zdjęcia inż. Steinwurzla stoją na wysokim poziomie technicznym. Szczególnie wyróżnić należy artystyczne rozwiązanie fotograficzne sceny samobójstwa – jedno z najpiękniejszych osiągnięć operatorstwa polskiego.

Pod względem aktorskim obraz jest triumfem Elżbiety Barszczewskiej, która po kilku słabszych rolach znowu wróciła na poziom rzetelnej i szczerej sztuki dramatycznej, zawdzięczając operatorowi i charakteryzatorowi wyjątkowo korzystne warunki zewnętrzne. Jej partnerem jest Jerzy Śliwiński, nowy amant filmowy, wzięty ze sceny. Dobre role mieli Junosza Stępowski i Mieczysława Ćwiklińska. Woszczerowicz stworzył jeszcze jeden oryginalny i pełen ciekawego wyrazu typ filmowy. Reszta obsady utrzymana na poziomie. Ładny epizod taneczny miała Loda Halama.
Dekoracje Rotmila i Norrisa – jak zwykle nienaganne. Muzyka Warsa - bardzo dobra”.

(Henryk Wiśniewski, Kłamstwo Krystyny, Film 1939 nr 4)

Przy realizacji filmu Kłamstwo Krystyny współpracowały następujące firmy:

• firma Maison Alice ul. Wilcza 8 - suknie Elżbiety Barszczewskiej
• firma Anna Ewenczykowa ul. Pierackiego 16a m 12 – kapelusze Mieczysławy Ćwiklińskiej 
• Zakłady Mechaniczne Lilpop, Rau i Loewenstein – samochody 
• Centrala Światła Eos ul. Marszałkowska 154 – lampy i żyrandole
• Polska Akcyjna Spółka Ericsson ul. Ujazdowska 47 - telefony