Józef Nałęcz, dyrektor banku i jego żona Ada są długoletnim małżeństwem. Ich nastoletnia córka Stasia uczy się na pensji. Od pewnego czasu między jej rodzicami nie układa się. Ojciec utrzymuje zażyłe stosunki z Amelką, swoją sekretarką, która często gości w ich domu, by „kontynuować sprawy służbowe”. Mama, która coraz to znika z domu, wdała się w skryty romans z Jerzym Sławomirem, znanym aktorem. 
Koleżanki Stasi uwielbiają go. Kiedy przypadkowo spotykają aktora na ulicy, proszą o autografy. On widząc, stojącą z boku smutną Stasię, wręcza jej różę.
Jerzy zapewnia Adę o swojej miłości, ale ma do niej żal, że poświęca mu tak mało czasu. Nakłania ją do rozwodu.

Amelka ma zamiar poślubić Nałęcza. Opowiada mu o romansie jego żony z aktorem. On uważa, że to plotki.
W domu jednak pyta żonę, czy prawdą jest, że go zdradza. Ada przyznaje, że kocha Jerzego. Chce wyprowadzić się z domu, zamieszkać w pensjonacie, a Stasię oddać pod opiekę ciotki. Nałęcz zamierza zatrzymać córkę przy sobie, a żonie zakazać widywania się z nią. Zrozpaczona Stasia błaga matkę, by została w domu.
Ada przenosi się jednak do pensjonatu. Jerzy zapewnia ją, że zaraz po jej rozwodzie pobiorą się. Bagatelizuje jej wyrzuty sumienia wobec córki.

Amelka wprowadza nowe porządki w domu Nałęcza. Stasia nie może się z tym pogodzić. Za zgodą ojca święta spędza w domu swojej koleżanki Krysi w Rudosławicach. Na świątecznym balu zjawia się Jerzy w towarzystwie aktorki Niny. Wszędzie słychać plotki o ich romansie. Aktor rozpoznaje w Stasi pensjonarkę, której wręczył kiedyś różę. Prosi ją do tańca. Zdenerwowana dziewczyna mówi mu, że go nienawidzi, bo ma wiele romansów i krzywdzi wiele osób. Zaraz potem wraca do Warszawy.

Ojciec mówi jej, że zamierza ożenić się z Amelką, która będzie opiekować się nią jak matka. Zrozpaczona Stasia idzie do pensjonatu. Widząc mamę w objęciach Jerzego, wycofuje się. Szuka pomocy u ciotki, u której chce zamieszkać, ale ta uważa, że powinna wrócić do ojca. Nałęcz jest zaniepokojony zachowaniem córki.
Pod wpływem Amelki decyduje, że Stasia zamieszka w internacie. Ada odwiedza ją tam, ale dowiaduje się, że mąż zakazał jej kontaktów z córką.

Razem z Jerzym wyjeżdża do Juraty. Aktor ma wielkie powodzenie u kobiet, co wywołuje u Ady przygnębienie. Stasia spędza wakacje u Krysi w Rudosławicach. Docierają do niej kolejne plotki o romansach Jerzego. Zdesperowana wyjeżdża w tajemnicy do Juraty, by go spotkać. Żąda, by rozstał się z jej matką.
W zdenerwowaniu bierze leżący na stole rewolwer i strzela do siebie.
Ada rozpacza nad ranną córką. Zawiadamia męża, który po scysji zrywa z Amelką  i przyjeżdża do Juraty.
Ada odchodzi od Jerzego. Rozmawia z mężem, oboje przyznają się do winy. Ku radości Stasi pogodzeni rodzice czuwają przy jej łóżku.

Jadwiga Migowa, występująca pod pseudonimem Kamil Norden, była w latach 30-tych dziennikarką i reporterką związaną m.in. z branżą kinematograficzną. Pisała też poczytne romanse i powieści obyczajowe. Jedna z nich, Moi rodzice rozwodzą się, drukowana w odcinkach w bulwarowym dzienniku Dobry Wieczór! Kurier Czerwony! została w roku 1939 opublikowana przez znane warszawskie wydawnictwo Ferdynanda Hoesicka.
Powieść, napisana w konwencji melodramatu, porusza temat zdrady małżeńskiej, stopniowego rozpadu rodziny i dramatu nastoletniej córki. Jak zauważył jeden z recenzentów, opisana historia powinna być przestrogą dla „ojców i matek rodzin, których nagle ogarnia szał spóźnionych zapałów (libido sexualis)”.

Jej popularność zainteresowała filmowców. W roku 1938 ekranizację przygotowywał Jan Nowina-Przybylski (we współpracy z Emilem Chaberskim), ale nagła śmierć reżysera zniweczyła te plany. Przejął je Marek Libkow, ambitny producent znanych filmów m.in. Młodego lasu (1934), Róży (1936) i Kościuszki pod Racławicami (1938). Reżyserię powierzył doświadczonemu Mieczysławowi Krawiczowi, a scenariusz we współpracy z Jadwigą Migową i Ludwikiem Starskim napisał specjalista od filmowych fabuł Anatol Stern.

Opinie recenzentów były zróżnicowane. Z jednej strony krytykowano ekranizację „literatury kuchennych schodów”, przeznaczonej dla czytelników bulwarowych pism. Z drugiej natomiast zgodnie podkreślano „dużą kulturę realizacyjną” – dobry scenariusz („bez niedorzeczności i niekonsekwencji”), sprawną reżyserię oraz udane zdjęcia utalentowanego operatora młodego pokolenia Jakuba Joniłowicza.
Mocną stroną filmu był zespół aktorski. Jadwiga Andrzejewska jako córka wiarołomnych rodziców zagrała jedną z ciekawszych ról w swojej karierze. Maria Gorczyńska wypadła wiarygodnie, umiejętnie tonując uczucia nieszczęśliwej matki i kobiety pragnącej miłości. Kazimierz Junosza-Stępowski pokazał jak zawsze dobrą formę, choć rola ojca nie dawała mu pola do popisu. Franciszek Brodniewicz ze swobodą wcielił się w aktora-kabotyna, a Loda Niemirzanka wyraziście nakreśliła typ kobiety cynicznej i bezwzględnej.
W rolach drugoplanowych zwracają uwagę Anna Jaraczówna, Wanda Bartówna i Renata Radojewska – nowe twarze w ówczesnym polskim kinie.

„Moi rodzice rozwodzą się, film nieodbiegający od przyjętego u nas standardu tematycznego, zajmuje jedną z naczelnych pozycji. W tym obrazie jest wszystko, co może zapewnić filmowi powodzenie kasowe: dramat ludzi z tzw. wyższych sfer, szczęście rodzinne zagrożone przez zdradę małżeńską, miłość do dziecka, tragedię kobiety walczącej o prawo do miłości wbrew obowiązkom rodzinnym – wszystko w świecie „błyszczących salonów”, na tle wytwornych limuzyn, modnej Juraty, majątków ziemskich itd.

Te szablonowe jednak elementy typowego dramatu polskiego zostały tu ubrane w nienaganną formę realizacyjną, wzorowo zestawione i związane w konsekwentnej i doskonale rozplanowanej akcji. Jest to zasługą i zręcznego scenariusza Anatola Sterna i sprawnej reżyserii Mieczysława Krawicza, realizatora inteligentnego i obdarowanego zmysłem filmowym, który ujął akcję w ramy czystej i prostej konstrukcji widowiska.
Na konto plusów reżyserii należy również zapisać szlachetny umiar w dozowaniu efektów dramatycznych, dalekich od tak nieznośnej i częstej w naszych obrazach szarży i ckliwego sentymentalizmu. Jest w tym filmie duża kultura realizacyjna, która przejawia się zarówno w postępowaniu typów bohaterów i w wykorzystaniu do maksimum sytuacji scenariusza, jak i w ogólnej budowie obrazu.

Zespół aktorski jest wyjątkowo bogaty w reprezentacyjne nazwiska. Na czoło wybija się bezsprzecznie Maria Gorczyńska w roli matki, Junosza-Stępowski w roli jej męża – jak zwykle doskonały. Jadwiga Andrzejewska dała świetną postać córki. Ciekawie również wypadła rola Brodniewicza. Z pozostałej obsady należy wyróżnić Lodę Niemirzankę, Annę Jaraczównę i Inę Benitę.
Osobne omówienie należałoby się pięknym zdjęciom Jakuba Joniłowicza, które zarówno pod względem ujęcia, jak i oświetlenia godne są porównania z najwyższą klasą operatorów europejskich. Dekoracje, montaż, muzyka – doskonałe”.

(Moi rodzice rozwodzą się, Film 1939 nr 2)

„Powieść popularnego Kamila Nordena prawie wprost ze szpalt dziennika powędrowała na taśmę celuloidową. Żywy i barwny scenariusz, nad którym czuwał zresztą sam autor powieści, opowiadający o ludziach żywych, z krwi i kości – stanowił doskonały materiał dla tak wnikliwego i inteligentnego reżysera, jakim jest Krawicz. Nareszcie mamy w filmie polskim do czynienia z postaciami z prawdziwego zdarzenia, a nie jak było dotąd z papierowymi kukłami. Akcja filmu nie jest dzięki temu, jak to miało zawsze miejsce, zawieszona w próżni. Tacy mężowie jak Józef Nałęcz i takie sekretarki jak Amelia Kurkówna, że wymienię tylko te dwie postacie, istnieją naprawdę, a nie są tworem fantazji mało pomysłowego scenarzysty.
Ten film jest jak obrazy amerykańskie, żywy, barwny, lekki i właśnie „płynny”, to jest taki, na który się patrzy cały czas, od początku do końca z niesłabnącym zainteresowaniem.
A wykonawcy? Niezawodny Junosza, świetna i prawdziwa w każdym calu Gorczyńska, bardzo naturalna Niemirzanka i wcale poprawny Brodniewicz oraz znakomita Andrzejewska, przekonywająca Bartówna, śliczna Radojewska i zabawny Korwin”.

(Moi rodzice rozwodzą się, Kino 1939 nr 2)

„Powieść K. Nordena jest na wskroś filmowa dla dwóch powodów: ponieważ przylega ściśle do życia i ponieważ pisana jest językiem raczej dziennikarskim niż literackim. To raczej reportaż aktualnych spraw, podpatrzonych i podsłuchanych, niż powieść. I raczej kino, niż literatura. Dlatego rzecz w przeróbce filmowej nic nie straciła, bo nic stracić nie mogła. Przeciwnie, oblekła się w najwłaściwszą dla siebie formę. /…/

Co do wykonania, to rzuca się w oczy przedewszystkiem dokładne wyrzeźbienie, a nawet zjadliwe cyzelowanie figur kobiecych (co to za ziółko np. ta Kurkówna! iście warszawski „aniołek biurowy!) w porównaniu z postaciami męskiemi, niedbale wyciosanemi w kształt bałwanów. Niedbale? Może raczej rozmyślnie. Pospolitym bałwanem jest w gruncie rzeczy ów dyrektor Nałęcz. I to bałwanem drewnianym. Wszystko jest w nim zdawkowe, bezduszne. Zdawkowy ból męża-rogacza (który sam nie jest bez winy), zdawkowa obłuda, zdawkowe poczucie obowiązków ojcowskich… Innego rodzaju bałwanem, oplatanym kobiecemi ramionami, jest piękny, choć starzejący się lowelas i gwiazdor Sławomir, z którym również płeć słabsza robi, co chce… A trzeci mężczyzna, Henryk (Kazimierz Korwin) jest już pospolitym młodym bałwanem, zapominającym języka w gębie wobec pensjonarki Stasi.

Bardzo wypukle występuje postać głównej bohaterki Ady w interpretacji Marji Gorczyńskiej. Patrząc na tę na wskroś zmysłową urodę kobiety w pełnym rozkwicie, można zrozumieć szał miłosny, który nagle opętał matkę Stasi. Gdyby jeszcze wydobyto w końcowych scenach ogrom walki wewnętrznej przy wezgłowiu chorego dziecka, gdyby pokazano, z jakim wysiłkiem kobieta-matka przemogła kobietę-kochankę – byłaby to naprawdę piękna kreacja. Ale tych akcentów poskąpiono, a szkoda…
Loda Niemirzanka pasuje jak ulał do roli „kanalijki” Amelki Kurkówny; ma nawet w głosie pewne inflexions canaille, skądinąd rażące, ale w danej sytuacji zgoła naturalne.
Palmę pierwszeństwa przyznajemy jednak Jadzi Andrzejewskiej, którą tak często krzywdzi produkcja krajowa, każąc jej grać role groteskowych brzydactw w błazeńskich epizodach, gdy tymczasem w ustach, w oczach, w całej postaci i w głosie ma ta niezapomniana Manuela bezmiar lirycznego tragizmu. Wszystko – jak ongi Liljanę Gish – predestynuje ją do ról „złamanych lilij”. Oby to zrozumiano nareszcie! I oby nasi operatorzy nauczyli się odpowiednio oświetlać i fotografować Jadzię Andrzejewską…
Franciszek Brodniewicz jest – zależnie od zdjęć – mniej lub więcej przystojnym ulubieńcem kobiet, a mistrz K. Junosza-Stępowski odegrał zupełnie machinalnie rolę, zresztą banalną i bezduszną, dyrektora Nałęcza.

Reżyserja (M. Krawicz) poprawna, ale bez inwencji. Zdjęcia (J. Joniłowicz) nierówne: niekiedy bardzo dobre (niektóre zbliżenia Gorczyńskiej i Brodniewicza albo plener morski w Juracie), niekiedy znacznie słabsze.
Film ma powodzenie. I zasługuje na nie ze względu na temat i tendencję”.

(B. Film w obronie rodziny. Moi rodzice rozwodzą się, Kurier Polski 1939 nr 8)

Przy realizacji filmu Moi rodzice rozwodzą się współpracowały następujące firmy:

• firma Maksymilian Apfelbaum ul. Marszałkowska 125 - futra

• firma Maison Nouvelle ul. Królewska 35 – kapelusze Marii Gorczyńskiej

• Zakłady Elektryczne Bracia Borkowscy ul. Grochowska 306-308 oraz firma A. Marciniak ul. Wronia 23 – lampy i sprzęt elektryczny

• restauracja Pod Bukietem ul. Marszałkowska 114 – urządzenie bufetu

• firma Antoni Chojnacki ul. Marszałkowska 109, Magasin Francais ul. Kredytowa 14 i The Gentleman ul. Nowy Świat 46 – stroje i kostiumy plażowe

• firma J. Sroczyński ul. Marszałkowska 150 i firma Abe Gutnajer ul. Mazowiecka 16 – meble i urządzenie wnętrz

• Polska Akcyjna Spółka Ericsson ul. Ujazdowska 47 - telefony

• Elektrownia Miejska – całkowite urządzenie kuchni

 Część zdjęć nakręcono w nadmorskim kurorcie Jurata.

Sceny w Rudosławicach były kręcone w pałacu w Zaborowie (mazowieckie) należącym do bankiera i dyplomaty Leona Goldstanda. Po śmierci właściciela w roku 1926 pałac odziedziczyła jego córka Janina Górska. Mieszkała w nim wraz mężem do wybuchu II wojny światowej.  

• Fotosy

Ina Benita, Franciszek Brodniewicz

Maria Gorczyńska, Jadwiga Andrzejewska

Maria Gorczyńska, Franciszek Brodniewicz

Maria Gorczyńska, Franciszek Brodniewicz

Renata Radojewska, Anna Jaraczówna, Jadwiga Andrzejewska, Wanda Bartówna

Loda Niemirzanka, Kazimierz Junosza-Stępowski