Obecnie można wyróżnić dwie metody odczytu optycznej ścieżki dźwiękowej w procesie digitalizacji z uwagi na sposób przesuwu taśmy filmowej:

  1. Z przesuwem ciągłym taśmy
    - Cyfrowa konwersja sygnału z głowicy fonicznej projektora lub telekina (naświetlenie ścieżki dźwiękowej i odczyt poziomu sygnału (natężenia światła) w szczelinie)
    - Cyfrowa konwersja w specjalnym dodatkowym adapterze skanera (odczyt przez liniowe skanowanie laserem ścieżki dźwiękowej)

  2. Skanowanie poklatkowe (z zatrzymaniem klatki na czas skanowania) -skanowanie całej klatki (obraz i dźwięk) bez dodatkowych adapterów

Odczyt z przesuwem ciągłym taśmy

Zalety:
- stosunkowo szybka digitalizacja ścieżki dźwiękowej
- mała ilość danych

Wady:
- tylko dla taśm w dobrym stanie mechanicznym
- dodatkowe błędy spowodowane niedoskonałością mechanizmu prowadzenia taśmy oraz sposobu jej naświetlania (nierównomierność przesuwu, łódeczkowanie, ustawienie szczeliny i źródła światła)
- problem z przyszłą synchronizacją obrazu i dźwięku po rekonstrukcji
- brak rozróżnienia pomiędzy sygnałem właściwym a sygnałem zakłócającym (uśredniona wartość natężenia światła w szczelinie głowicy odczytującej telekina)
- bardzo trudne bądź niemożliwe do usunięcia w dalszym procesie rekonstrukcji dźwięku defekty optyczne


Skanowanie poklatkowe

Zalety:
- filmy bezcenne, unikatowe
- filmy o złym stanie technicznym nośnika
- filmy o znacznych uszkodzeniach obrazu
- możliwość stosowania metody „na mokro"
- skanowanie laserem o różnych barwach światła RGB
- skanowanie całego obrazu klatki ze ścieżką dźwiękową lub tylko ścieżki dźwiękowej
- możliwość eliminacji defektów optycznych ścieżki dźwiękowej na etapie analizy obrazowej
- ułatwiona późniejsza rekonstrukcja dźwięku
- pełna synchronizacja obrazu i dźwięku (zapis danych o obrazie i ścieżce dźwiękowej w jednym pliku)

Wady:
-czasochłonne przetwarzanie ogromnej ilości danych

Wobec bezspornej przewagi metody skanowania poklatkowego nad metodą z przesuwem ciągłym, do prac nad digitalizacją i dalszą rekonstrukcją filmów z optycznych ścieżką dźwiękową rekomendowana jest właśnie ta metoda.

Dokładny zapis w pliku DPX każdego piksela obrazu całej klatki pozwala na usunięcie opisanych wyżej znieksztalceń i zakłóceń metodami programowymi DSP lub przy pomocy dedykowanych programów graficznych, jak to ma miejsce dla części obrazowej filmu.

Metoda ta wydaje się być najmniej inwazyjna tzn. w najmniejszym stopniu degraduje bezcenną taśmę filmową z uwagi na korzystnie ze skanera specjalnie przystosowanego do pracy z filmami archiwalnymi.

W metodzie odczytu z przesuwem ciągłym bezpowrotnie tracimy informację o rzeczywistym sygnale i zakłóceniach. W procesie odczytu następuje bowiem sumowanie i uśrednienie sygnału dźwiękowego i zakłóceń. Wynika to z metody odczytu polegającej na naświetleniu ścieżki i pomiarze poziomu natężenia światła przechodzącego przez ścieżkę dźwiękową i wąską szczelinę. Metoda wprowadza ponadto dodatkowe zniekształcenia wywołane przez mechanikę i optykę telekina do zniekształceń powstałych na etapie produkcji i użytkowania taśmy filmowej.


Strona Internetowa współfinansowana przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko.
Główny serwis POIiŚ