In a little village in the Russian partition, the chief policeman Tagiejew rules indivisible. He persecutes both peasants and noblemen, backing only those who give him big bribes. The student Kazimierz Horski persuades the battered inhabitants to carry a complaint to the governor. Tagiejew finds out about those plans from Józia, a maid in Horski’s manor house, whom Tagiejew knows from the old times, when she was working as a waitress in a bar in Warsaw. He forces her to spy and report directly to him, threatening to move her to an infamous local brothel. Tagiejew accidentally comes into possession of documents that discredit young Horski. The chief policeman blackmails Horski’s father – if the inhabitants withheld the complaint, he will hand down the documents. In the meantime, Józia, being deeply in love with Horski, helps him escape. The outraged chief policeman orders to place the maid in the brothel, but instead of ending up there, she kills the victimiser and steals the documents that allows Jania, Horski’s sister, to escape the prison. Together with Władek, Jania’s fiancé, they flee the village in the border’s direction. Józia becomes wounded when the runaways are cannonaded by a border patrol.

Juliusz Gardan, jeden z najważniejszych reżyserów polskiego kina przedwojennego, rozpoczął swoją karierę w wytwórni Leo-Film. Zadebiutował w roku 1928 filmem Kropka nad i, uznanym za ciekawy przykład kina autorskiego.
Policmajster Tagiejew, drugi film w jego dorobku z roku 1929, przyniósł wytwórni Leo-Film sukces kasowy, a reżyserowi zasłużone pochwały i pozytywne recenzje. Juliusz Gardan wykorzystał bardzo dobry scenariusz, napisany na "tle powieści Gabrieli Zapolskiej", w którym świetnie przedstawiono postaci, zwłaszcza tytułowego bohatera i uwikłanej w jego losy pokojówki Józi. Wyrazista gra Bogusława Samborskiego i Nory Ney nadała tej opowieści "prawdziwie filmowy nerw". Podkreślano również logiczną i konsekwentnie poprowadzoną dramaturgię oraz tempo akcji. Juliusz Gardan pokazał w Policmajstrze Tagiejewie duże umiejętności reżyserskie, rzetelność, dbałość o wysoki poziom artystyczny i techniczny. Konsekwentnie rozwijał te cechy w swoich następnych filmach.
Policmajster Tagiejew był pokazywany w roku 1929 także za granicą, m.in. w Berlinie, gdzie zebrał bardzo przychylne recenzje.