PEŁNA FILMOGRAFIA: 

1938 - PROFESOR WILCZUR (medyk)
1938 - SERCE MATKI (lsłużący Borzęckich)
1943 - POLISH PARADE film dokumentalny (konferansjer) 
1949 - THE GREAT MANHUNT (podporucznik Prachi) 
1949 - THE PASSIONATE FRIENDS (kierownik hotelu) 
1951 - HOTEL SAHARA (kapitan Giuseppi) 
1951 - ENCORE (rosyjski książę) 
1952 - MR POTTS GOES TO MOSCOW 
1952 - TOP SECRET 
1953 - PARATROOPER 
1953 - SAILOR OF THE KING 
1953 - SIE FANDEN EINE HEIMAT (Karginski) 
1953 - SINGLE-HANDED (niemiecki oficer) 
1953 - THE RED BERET (niemiecki oficer) 
1954 - DOUGLAS FAIRBANKS JR PRESENTS serial TV, odcinek KING HIGH 
1954 - FATHER BROWN 
1954 - THE DETECTIVE (bywalec kawiarni) 
1955 - THE COLDITZ STORY (polski oficer) 
1955 - BREAK IN THE CIRCLE (Franz) 
1955 - ABOVE US THE WAVES
1955 - VALUE OF MONEY 
1955 - THE VISE serial TV, odcinki DEATH TAKES NO HOLIDAY i THE BARGAIN 
1955 - GENTLEMEN MARRY BRUNETTES (Marcel) 
1955 - THEY CAN'T HANG ME (Pietr Rewskij) 
1955 - ALIAS JOHN PRESTON 
1956 - PORT AFRIQUE (Abdul) 
1956 - LOSER TAKES ALL (recepcjonista w hotelu) 
1956 - ASSIGNMENT FOREIGN LEGION serial TV, odcinek THE SEARCH (podporucznik Bourdon) 
1957 - CITY AFTER MIDNIGHT (Goron) 
1957 - THE JACK BENNY PROGRAM, serial TV, odcinek JACK IN PARIS 
1957 - THAT WOMAN OPPOSITE (Aristide Goron) 
1957 - THE NEW ADVENTURES OF MARTIN KANE serial TV, odcinek THE MISSING DAUGHTER STORY 
1957 - BLUE MURDER AT ST. TRINIAN'S (książę Bruno) 
1959 - GREAT VAN ROBBERY (Leprave) 

Gwidon Borucki urodził się 2 września 1912 roku w Krakowie. Niedługo potem jego rodzina przeniosła się do Przemyśla. Już w dzieciństwie nauczył się gry na pianinie i akordeonie. Po maturze w 1932 roku przeniósł się do Lwowa i rozpoczął studia w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego. Wieczorami zarabiał jako pieśniarz w lokalu nocnym Cyganeria. W 1933 roku został zaangażowany do warszawskiego lokalu Arizona. W tym okresie przyjął pseudonim: Borucki. Występował z orkiestrą jazzową jako refrenista w nocnych lokalach w Warszawie, a także we Lwowie, Krakowie, Łodzi i Częstochowie. Występował także w Polskim Radiu. W 1937 roku Fryderyk Jarosy zaangażował go do swego kabaretu Cyrulik Warszawski. Gwidon Borucki grał zarówno w programach rewiowych (np. Sprzedajemy Warszawę), jak i w komediach muzycznych (Romans z urzędem skarbowym). Z Cyrulikiem Warszawskim związany był przez dwa lata, aż do jego zamknięcia w maju 1939, sporadycznie grywał w teatrze Wielka Rewia. Lato 1939 spędził razem z zespołem teatru na tournée po polskich miastach, występował m.in. w lokalu Watra w Zakopanem. Został zaangażowany do teatru rewiowego Figaro. Teatr jednak nie powstał - w przeddzień premiery wybuchła II wojna światowa. 

W październiku opuścił Warszawę i pojechał do rodzinnego Przemyśla, a następnie do Lwowa. Tu został zaangażowany do zespołu rewiowego Tea-Jazz prowadzonego przez Henryka Warsa. Z zespołem tym przez ponad rok podróżowali z koncertami po całej Rosji. Podczas koncertów w Kijowie ożenił się z koleżanką z Tea Jazzu, pieśniarką Renatą Bogdańską. W listopadzie oboje przenieśli się do zespołu Teatralizowany Jazz, prowadzonego przez Feliksa Konarskiego. W grudniu 1941 w Czkałowie dowiedzieli się o formowaniu polskiego wojska i wraz z zespołem przedostali się do punktu zbornego w Tocku, gdzie znalazł się także Tea Jazz. Oba zespoły zostały wcielone do armii jako czołówki teatralna i rewiowa. W lutym 1942 roku rozpoczęli wędrówkę na południe. W kwietniu 1942 w Pahlevi w Iranie nastąpiła reorganizacja obu czołówek, Gwidon Borucki wraz żoną znaleźli się ponownie w zespole Henryka Warsa. Czasem połączone zespoły występowały jako zespół reprezentacyjny Polish Parade. Zespoły koncertowały niemal codziennie nie tylko dla żołnierzy polskich, lecz także angielskich oraz dla miejscowej ludności. Borucki śpiewał i tańczył, a także prowadził konferansjerkę w języku angielskim. Towarzyszyli polskiej armii na całej trasie jej przemarszu od ZSRR przez Iran, Irak, Palestynę, Egipt aż do Włoch. Dzień po zwycięstwie pod Monte Cassino odbył się koncert dla 12. Pułku Ułanów Podolskich. Podczas tego występu Gwidon Borucki jako pierwszy wykonał pieśń Czerwone maki na Monte Cassino, która od razu stała się wielkim przebojem, nieoficjalnym hymnem polskich żołnierzy. Po latach wspominał: "Nie pogrzebano jeszcze wszystkich poległych, gdy zaśpiewałem Czerwone maki po raz pierwszy. Początkowo ze wzruszenia nie mogłem wydobyć głosu, patrząc na zmęczone, ale radosne twarze naszych chłopaków (...) na maki czerwone rosnące dookoła, jakby wojny nie było (...) na jasny dzień, na przezroczyste, błękitne niebo bez chmur (...). Miałem łzy w oczach. Wszyscy bardzo wzruszeni...". 

Po zakończeniu wojny rozstał się z wojskowym zespołem rewiowym, jednak nie było to zakończenie jego pracy artystycznej. Jego kariera dopiero wtedy się rozpoczęła. Latem 1945 roku wyjechał do Londynu.

Występował z londyńskich teatrach, koncertował w angielskich i szkockich ośrodkach polonijnych, występował w radiu BBC. Bardzo aktywnie uczestniczył w polonijnym życiu kulturalnym. Początek jego angielskiej kariery scenicznej był nietypowy: zaczął od rewii na lodzie w udziałem zawodowych łyżwiarzy. W miesiąc nauczył się jeździć na łyżwach grając na akordeonie. Ponieważ zdobył popularność nie tylko wśród publiczności polskiej, przyjął łatwiejszy dla Anglików pseudonim Guido Lorraine. Potem wystąpił w wielu operetkach i komediach muzycznych. Jedną z najpopularniejszych jego ról była główna rola włoskiego księcia w komedii muzycznej Grab Me a Gondola. Spektakl był grany w Londynie na West Endzie przeszło siedemset razy przez dwa lata. W 1959 roku Gwidon Borucki został zaproszony do odegrania głównej roli w Grab Me a Gondola w Australii. Przedstawienie było grane w Australii i Nowej Zelandii przez rok. W tym samym czasie Gwidon Borucki podjął pracę w telewizji, prowadził swój program Tea for Two. Zdecydował się przenieść do Australii na stałe. Niedługo potem zakończył karierę artystyczną i założył agencję nieruchomości. Nie zerwał jednak kontaktu ze środowiskiem polskim w Melbourne. Przez 12 lat pełnił funkcję prezesa Polskiego Koła Kulturalnego, założył australijską filię londyńskeigo emigracyjnego ZASP-u, przez wiele lat był także prezesem Polskiego Towarzystwa Filatelistycznego w Melbourne. Organizował i wystawiał rewie i komedie muzyczne, w których sam brał udział, np. Dziura w moście (1962), Wolne żarty (1963), Mąż Fołtasiówny (1964). Do końca życia występował w domach opieki społecznej, klubach seniora, na uroczystościach prywatnych. Otrzymał wiele wysokich odznaczeń, m.in. Krzyż Monte Cassino, Italy Star, Złoty Krzyż Zasługi, srebrny medal Gloria Artis i wiele innych. Zmarł 31 grudnia 2009 w Melbourne. 

Karierę filmową Gwidon Borucki rozpoczął jeszcze przed wojną. Grywał epizodyczne role w fimach, np. Profesor Wilczur czy Serce matki. Ponownie na ekranie pojawił się dopiero po kilku latach w filmie Polish Parade zrealizowanym przez II Korpus w Egipcie. Była to składanka numerów wokalnych i tanecznych i kabaretowych w wykonaniu artystów czołówek teatralnych armii generała Andersa. W filmie tym Gwidon Borucki śpiewał, a także prowadził konferansjerke w języku angielskim. W latach 1949-59 zagrał w blisko trzydziestu angielskich filmach i w kilku serialach telewizyjnych, m.in. The Errol Flynn Theatre, The Vise, New Adventure of Martin Kane i innych. 

Gwidon Borucki był także popularnym w kręgach polonijnych piosenkarzem. Płyty zaczął nagrywać jeszcze pod koniec lat trzydziestych. Niedługo przed wybuchem wojny nagrał kilka piosenek dla wytwórni Syrena-Record i Odeon. W latach pięćdziesiątych nagrywał z orkiestrami tanecznymi Ryszarda Franka i Stanisława Norberta dla londyńskiej firmy Polonia, w po wyjeździe do Australii współpracował z tamtejszą wytwórnią Carinia. 

Więcej o Gwidonie Boruckim w książce Bogumiły Żongołłowicz Jego były Czerwone Maki.