PEŁNA FILMOGRAFIA:

1913 – OBRONA CZĘSTOCHOWY  (Anna Borzobochata)  film nieukończony
1918 – CARSKA FAWORYTA  (Własowa, dama dworu)
1927 – MOGIŁA NIEZNANEGO ŻOŁNIERZA  (rewolucjonistka Natasza)
1929 – SZLAKIEM HAŃBY  (Elwira, właścicielka domu publicznego)
1932 – BIAŁA TRUCIZNA  (żebraczka)
1933 – OSTATNIA ESKAPADA  (Cyganka Maruna)
1936 – BARBARA RADZIWIŁŁÓWNA  (czarownica)
1937 – NIEDORAJDA  (Agata, siostra Onufrego)
1937 – HALKA  (chrzestna Halki)
1937 – UŁAN KSIĘCIA JÓZEFA  (Tekla, żona Komara)
1938 – GEHENNA  (stara Cyganka)
1938 – KRÓLEWNA ŚNIEŻKA I SIEDMIU KRASNOLUDKÓW  amerykański film animowany
           (dubbing polski rola: wiedźma)
1967 – ZBRODNIA LORDA ARTURA SAVILE’A  z cyklu: ŚWIAT GROZY 
           (lady Klementyna, ciotka lorda Artura)  film telewizyjny
1978 – SPIRALA  (stara kobieta)

Seweryna Broniszówna (właśc. Seweryna Chwat) urodziła się 13 lipca 1891 roku w Warszawie. Uczęszczała do Szkoły Aplikacyjnej przy warszawskich Teatrach Rządowych. Już na pierwszym egzaminie, w którym wystąpiła we fragmencie Lilii Wenedy Juliusza Słowackiego, zrobiła dobre wrażenie, bo „władała pięknym głosem” i miała świetne warunki do ról klasycznych. Na ostatnim natomiast, w dramatach Stanisława Wyspiańskiego Sędziowie i Klątwa, dowiodła w pełni, że „poważnie traktuje zawód sceniczny”. Zagrała wybornie, a recenzenci wróżyli jej „piękną przyszłość artystyczną”.

Rozpoczęła ją w roku 1911 w Teatrze Miejskim im. Juliusza Słowackiego pod okiem Ludwika Solskiego. Dwa lata później młodą artystkę zaangażował do Teatru Polskiego w Warszawie Arnold Szyfman. Występowała na tej scenie ponad 10 lat pod kierunkiem m.in. Aleksandra Zelwerowicza, Juliusza Osterwy i Ryszarda Ordyńskiego. W roku 1926 Seweryna Broniszówna przeniosła się do Teatru Narodowego. Zagrała kilka znaczących ról m.in. z Józefem Węgrzynem w Królu Agisie Juliusza Słowackiego (reż. Emil Chaberski, 1927) i z Ludwikiem Solskim w Niespodziance Karola Huberta Rostworowskiego (reż. Ludwik Solski, 1929).
Od roku 1932 znów zaczęła występować w Teatrze Polskim oraz w Teatrze Nowym.
W tym okresie pracowała też jako pedagog w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej, ucząc gry scenicznej.

Seweryna Broniszówna była też aktorką filmową, choć ten rodzaj sztuki nie zajmował znaczącego miejsca w jej karierze. Zadebiutowała we wczesnym okresie kina niemego. Pierwszy film Obrona Częstochowy (reż. Edward Puchalski, 1913), ekranizacja Potopu Henryka Sienkiewicza, nie został jednak ukończony. Na ekranie pojawiła się dopiero pięć lat później w melodramacie wytwórni Sfinks Carska faworyta (1918). W drugoplanowej roli damy dworu została zauważona, a recenzent Kuriera Warszawskiego ocenił, że „gra doskonale”.
Przed kamerę wróciła dopiero dziesięć lat później, u schyłku kina niemego. W dramacie patriotycznymMogiła Nieznanego Żołnierza (reż. Ryszard Ordyński, 1927) „świetnie, z niesłychaną werwą odegrała epizodyczną rolę komisarki bolszewickiej” (Kurier Poranny). Dużym temperamentem obdarzyła też właścicielkę domu publicznego w Rio de Janeiro w dramacie Szlakiem hańby (reż. Mieczysław Krawicz, Alfred Niemirski, 1929). Dziennikarz Kina dla Wszystkich uznał, że była „doskonała i powinna częściej grywać dla ekranu”.
W latach 30-tych wystąpiła jednak tylko w siedmiu filmach. Grała przeważnie charakterystyczne postaci epizodyczne np. żebraczkę w Białej truciźnie (reż. Alfred Niemirski, 1932) czy czarownicę w Barbarze Radziwiłłównie (reż. Józef Lejtes, 1936).
W roku 1937 dwukrotnie pojawiła się w rolach komediowych, nietypowych w jej dorobku.
W Niedorajdzie (reż. Michał Waszyński), jak pisał recenzent dziennika Prawda o Filmie, „dobrze spisała się w roli bogatej ciotki z Ameryki”. Natomiast w Ułanie księcia Józefa (reż. Konrad Tom) „doskonale nakreśliła plastyczną sylwetkę zadzierzystej markietanki” (Kino).
W roku 1938 „zagrała głosem” Wiedźmę w polskiej wersji językowej filmu animowanego Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków (reż. Walt Disney USA, 1937).

W czasie okupacji Seweryna Broniszówna nie występowała na scenie.
Do teatru wróciła tuż po wyzwoleniu. Przez kilka miesięcy pracowała w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi.
Na początku 1946 roku przeniosła się do Warszawy. Wystąpiła w Teatrze Polskim w inauguracyjnym przedstawieniu Lilii Wenedy Juliusza Słowackiego (reż. Juliusz Osterwa, 1946). Na tej scenie, z którą związała się na blisko ćwierć wieku, odniosła wiele sukcesów, m.in. jako pani Rollison w Dziadach Adama Mickiewicza (reż. Aleksander Bardini, 1955), jako Matka w Klątwie Stanisława Wyspiańskiego (reż. Józef Gruda, 1969) i jako pani Pernelle w Świętoszku Moliera (reż. Helmut Kajzar, 1973). Ostatnią jej rolą, którą zagrała w wieku 86 lat, była Agafia dramacie Wasilija Szukszyna Przy pełni księżyca (reż. August Kowalczyk, 1977).
W latach 1949-1975 Seweryna Broniszówna współpracowała z Teatrem Polskiego Radia. Wystąpiła w 35 przedstawieniach. W latach 60-tych grała też w Teatrze Telewizji.
W filmie pojawiła się tylko dwa razy – w telewizyjnej Zbrodni lorda Artura Savile’a (reż. Witold Lesiewicz, 1967) i w Spirali Krzysztofa Zanussiego (1978).

Zmarła 28 czerwca 1982 roku w Warszawie.