Główną funkcją programów do rekonstrukcji filmu jest redukcja zniszczeń na archiwalnym materiale. Algorytmy zawarte w programach analizują poszczególne ujęcia, porównują informacje z następujących po sobie klatek piksel po pikselu. Pozwala to na detekcję zabrudzeń i zniszczeń filmu, śledzenie ruchu obiektów i kamery. Komputery dokonujące tych skomplikowanych obliczeń to wieloprocesorowe stacje robocze o ogromnej mocy obliczeniowej i powierzchni dyskowej. Dzięki cyfrowej analizie program stabilizuje obraz, redukuje migotliwość i pozwala na usuwanie zniekształceń jedno- i wielo-klatkowych. Program jest w stanie wygenerować pełną klatkę na podstawie klatek sąsiadujących poprzez analizę obrazu, ruchu kamery i obiektów (po czym tworzy fazę pośrednią, nadając klatce podobną fakturę uziarnienia).

 
fot. Krzysztof Szymański

Podobnie, dzięki analizie obrazu z klatki na klatkę, program odnajduje  przyczepione lub przekopiowane drobiny kurzu i plamy, nie będące składową obrazu i usuwa je. Ten zautomatyzowany proces musi być jednak ściśle nadzorowany przez operatora by np. drobne elementy w ruchu nie zostały przypadkowo usunięte.
Innego rodzaju problemy nastręczają wady wielo-klatkowe jakimi są np. rysy. Spowodowane brudem przyczepionym do mechanizmu prowadzącego taśmy (w projektorze, kopiarce czy stole przeglądowym), powodują różnej głębokości zarysowania na kilku klatkach czy nawet całej roli filmowej. Nie można tego fragmentu obrazu nadpisać na podstawie klatek poprzednich czy następnych, gdyż występuje tam taka sama wada. W wyniku bardziej skomplikowanych obliczeń i czerpiąc z pikseli obok rysy program tuszuje powstałe wady.

 

 


Strona Internetowa współfinansowana przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko.
Główny serwis POIiŚ